Około 1860 r. w powiecie strzeleckim istniało 51 pieców, a w opolskim – 35 pieców. Najwięcej było ich w rejonie Gogolina (w pol. XIX w. pracowało tam 47 pieców szybowych). Rozmieszczenie pieców wiązało się z rejonami występowania złóż wapienia i bliskością torów kolejowych, co ułatwiało transport „białego złota” w świat. Do dziś niewiele zachowało się tych zabytków techniki, a te które jeszcze są – bez nowej funkcji – niszczeją i popadają w ruinę. Samorządy lokalne często nie dostrzegają w nich unikatowych zabytków techniki i dowodów wysokiej kultury technicznej przemysłu Śląska Opolskiego.

Opolskie wapienniki mają najczęściej kształt ściętych stożków o przekroju kołowym lub wielokąta foremnego. Były załadowywane od góry naprzemiennie warstwami kamienia i paliwa. Z dołu, z tzw. otworu obsługowego wybierano wapno palone. Problemem było dostarczanie surowców i paliwa do korony pieca, dlatego też najczęściej piece budowano parami, co pozwalało na łatwiejszy pionowy transport surowców.