Niewielką lecz ważną kolekcję tworzą cztery późnobarokowe kościoły autorstwa Pawła Antoniego Fontany, które charakteryzują się planem z centralną nawą (zwieńczoną quasi kopułą) w kształcie ośmioboku z czterema ramionami i niskim obejściem.
Stosunkowo niewielka grupa czterech (niegdyś pięciu) późnobarokowych kościołów zw. „lubartowską „ lub „Fontanowską” od nazwiska ich twórcy – włoskiego architekta Pawła Antoniego Fontany - stanowi istotny wkład w rozwój architektury na obszarze dzisiejszej Lubelszczyzny, jak również polskiej architektury XVIII w. Szczególna specyfika tych kościołów polega na konsekwentnym zastosowaniu przez jednego architekta podstawowego, dość skomplikowanego geometrycznie schematu planu kościoła i wynikającego zeń układu przestrzennego kościoła wraz z bryłą w kilku rozwojowych wersjach, zaprojektowanych w okresie ok. 20. lat (1733-1753), co jest dość rzadko spotykanym zjawiskiem w polskiej architekturze sakralnej.
Trzy główne świątynie tej grupy: fara w Lubartowie, kościół paulinów we Włodawie oraz obsługiwana przez pijarów fara w Chełmie wzniesione zostały na kompozytowym, centralno-podłużnym planie z nawą o obrysie wydłużonego ośmioboku z czterema wielkimi arkadami na osiach prostopadłych, otwartych na wydłużone prezbiterium i krótkie przęsło chóru muzycznego oraz dwa analogiczne przęsła kaplic „transeptowych”. Układ uzupełniają dwie pary mniejszych kaplic na osiach skośnych, połączonych z nawą mniejszymi arkadami i przejściami do kaplic bocznych i kruchty pod chórem, tworząc jednocześnie rodzaj obejścia. Przestrzeń nawy przekrywa trójdzielne, kopulaste sklepienie, którego zewnętrzną manifestacją jest quasi kopułowy, zwieńczony motywem latarni dach (Włodawa) lub jego uproszczona, ośmioboczna wersja z krótka kalenicą na środku (w Lubartowie bez latarni, nieodbudowanej po pożarze dachu). Bryłę kościołów uzupełniają pary wież o zróżnicowanych wysokościach i ustawieniu względem korpusu. Wyjątkiem w grupie jest najmniejszy z nich - kościół karmelitów w Lublinie, z bezwieżową fasadą i zredukowanym o parę kaplic „transeptowych” planie (wieża nad wejściem do klasztoru). Architektura wnętrza tych świątyń jest ściśle zintegrowana z ich wyposażeniem i wystrojem architektoniczno- rzeźbiarskim i malarskim.
