Historia

Proces kształtowania się poszczególnych stref i ulic przedmieść Zielonej Góry rozpoczął się już w XIV wieku. Rozrastające się miasto potrzebowało terenów pod zabudowę mieszkalną, handlową i rzemieślniczą. Obszar, na którym znajduje się kamienica, wykształcił się za murami obronnymi dość późno, dopiero bowiem w XVII wieku. Przedmieście to, zwane Dolnym, jest już widoczne na mapie z 1784 roku. Ukazano tam m.in. ob. al. Niepodległości, która była w tym czasie polną drogą przecinającą pola i miejskie ogrody. Dopiero gdy do Zielonej Góry dołączono w 1871 r. linię kolejową, drogę poddano regulacji i wytyczono przy niej działki pod przyszłą zabudowę, ukształtowaną głównie u schyłku XIX i na pocz. XX wieku. Na temat kamienicy nie zachowała się żadna dokumentacja archiwalna, nie jest więc znana ani dokładna data powstania budynku, ani nazwisko projektanta czy wykonawcy. Budynek wzniesiono prawdopodobnie u schyłku XIX wieku. Przed II wojną światową miał tutaj siedzibę Dworcowy Urząd Pocztowy, w czasie wojny obiekt pełnił funkcję szpitala. Działania II wojny światowej nie przyczyniły się do większych zniszczeń. Po zakończeniu wojny do 1956 r. budynek był siedzibą Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, później urządzono w nim mieszkania. W latach 50. XX w. przeprowadzono remont kapitalny. Niewielkie zmiany dotyczyły dyspozycji wnętrz w obrębie kilku pomieszczeń. Bryła obiektu zachowana w pierwotnym stanie bez większych przekształceń. Obiekt należy do reprezentacyjnych budowli miasta. Kamienica wzniesiona w konwencji eklektyzmu, łącząca elementy neoklasycyzmu i neobaroku.

Opis

Budynek wolno stojący, zlokalizowany w północno-wschodniej części miasta, na obrzeżach zabudowy staromiejskiej, przy al. Niepodległości, na niewielkiej działce. Przed fasadą pas trawy i chodnik, na zapleczu niewielkie podwórko o nawierzchni ziemnej. Kamienica założona na rzucie wydłużonego prostokąta, dwukondygnacyjna, o wysokim podpiwniczeniu. W środkowej partii ściany fasady płytki dwuosiowy ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem. Dach główny płaski, dach szczytu dwuspadowy o niewielkim kącie nachylenia połaci. Budowla wzniesiona z cegły. Ściany obustronnie tynkowane. Wejście główne w elewacji zachodniej, z murowanymi dwubiegowymi schodami zewnętrznymi ujętymi murowaną balustradą. Drzwi główne w prostokątnym otworze flankowanym parą pilastrów korynckich. Otwory okienne prostokątne w różnych rozmiarach, odrębnie potraktowane na każdej elewacji. Detal architektoniczny na elewacjach w formie gzymsów kordonowych i okapowych, naczółków okiennych, bonowania, fryzu i dekoracji szczytu. W większości zachowała się pierwotna stolarka okienna i drzwiowa. Na parterze klatki schodowej oryginalna ceramiczna posadzka.

Dostęp do zabytku ograniczony.

Oprac. Krzysztof Słowiński, OT NID w Zielonej Górze, 08.07.2014 r.