Historia

Proces kształtowania się poszczególnych stref i ulic przedmieść Zielonej Góry rozpoczął się już w XIV wieku. Rozrastające się miasto potrzebowało terenów pod zabudowę mieszkalną, handlową i rzemieślniczą. Obszar, na którym znajduje się kamienica, wykształcił się za murami obronnymi dość późno, dopiero bowiem w XVII wieku. Przedmieście to, zwane Dolnym, jest już widoczne na mapie z 1784 roku. Ukazano tam m.in. ob. al. Niepodległości, która była w tym czasie polną drogą przecinającą pola i miejskie ogrody. Dopiero gdy do Zielonej Góry dołączono w 1871 r. linię kolejową, drogę poddano regulacji i wytyczono przy niej działki pod przyszłą zabudowę, ukształtowaną głównie u schyłku XIX i na pocz. XX wieku. Na temat kamienicy zachowała się część dokumentacji archiwalnej. Wynika z niej, że projekt budynku powstał w 1894 r. dla Carla Muehlego. Obiekt w stosunku do projektu różni się detalami w obramieniach okien. Kamienicę wzniesiono zapewne na przeł. XIX i XX wieku. W 1945 r. obiekt stał się własnością samorządową i został zasiedlony lokatorami. W okresie powojennym w budynku nie przeprowadzano żadnych remontów. Bryła obiektu zachowana w pierwotnym stanie bez większych przekształceń. Niewielkie zmiany w dyspozycji wnętrz powstały po podziale dużych mieszkań każdego piętra na kilka mniejszych. Obiekt należy do reprezentacyjnych budowli miasta. Kamienica wzniesiona w konwencji eklektyzmu, łącząca elementy neoklasycyzmu i neobaroku.

Opis

Budynek wolno stojący, zlokalizowany w północno-wschodniej części miasta, na obrzeżach zabudowy staromiejskiej, u zbiegu al. Niepodległości i ul. Ułańskiej. Działka otoczona wysoką zabudową, od strony południowo-zachodniej - betonowym murem. Kamienica założona na rzucie zbliżonym do kwadratu. Od strony ul. Ułańskiej do kamienicy przylega aneks sąsiedniego budynku. Przy elewacji zachodniej prostokątny ganek, do którego prowadzą jednobiegunowe schody. Ganek zwieńczony balustradą balkonu. Obiekt trójkondygnacyjny, nakryty płaskim dachem, w całości podpiwniczony. Ceglane elewacje budynku z detalem architektonicznym w formie gzymsów kordonowych i okapowych, naczółków okiennych, bonowania, fryzu i dekoracji szczytu. W większości zachowała się pierwotna stolarka okienna i drzwiowa. Na parterze klatki schodowej i holu oryginalna posadzka ceramiczna.

Dostęp do zabytku ograniczony.

Oprac. Krzysztof Słowiński, OT NID w Zielonej Górze, 08.07.2014 r.