Historia

Zespół dworski pochodzący z przełomu XIX i XX wieku. W obrębie zabudowań gospodarczych znajduje się kościół pochodzący z XIV wieku zamieniony w wieku XVII na spichlerz, a w latach 70. i 80. XX wieku zaadaptowany na klub. W okresie międzywojennym właścicielem dworku był hrabia Alvensleben. Po II wojnie światowej była to siedziba Szkoły Rolniczej. Obecnie własność prywatna.

Opis

Założenie dworskie usytuowane w centralnej części wsi Wronie. Dworek myśliwski o neogotyckich cechach stylowych z kilkoma elementami stylu szwajcarskiego. Założony na planie prostokąta z ryzalitem poprzedzonym krótkim gankiem od strony północnej oraz wielobocznym ryzalitem i werandą od strony południowej. Budynek murowany na kamiennej podmurówce, jednopiętrowy, nakryty dachem dwuspadowym pokrytym dachówką ceramiczną. Fasada symetryczna w części parteru trójosiowa, wyżej siedmioosiowa. Ganek wraz z otworem wejściowym zwieńczonym oślim grzbietem znajdują się na osi centralnej. W nadślemiu przeszklenie w formie maswerku. Wszystkie otwory okienne prostokątne, ujęte wąską, profilowaną opaską, w części parteru zakończone łukiem odcinkowym. Kondygnacje podzielone gzymsem kordonowym. W szczycie ryzalitu pięć małych, ostrołukowych okienek. Wszystkie elewacje zwieńczone dekoracyjną snycerką podokapową z motywem szyszki. Elewacje boczne dwuosiowe z trzema ostrołukowymi okienkami w szczytach. Elewacja południowa z dekoracją analogiczną do fasady. Po prawej stronie znajduje się wysoki taras z arkadowaniem dźwigającym balkon. Filary arkadowania z obu stron ujęte półkolumnami. Balustrada wieńcząca w formie neogotyckich sterczyn i maswerków z motywem rybich pęcherzy. Wnętrze dwutraktowe. W holu  stiuki ze scenami łowieckimi, dekoracyjne, drewniane, kręcone schody oraz plafon z głową dzika. Główna sala znajdująca się na parterze z malowanym kasetonowym stropem. Wokół dworku park ze stawem. Do zespołu dworskiego wchodzi budynek gotyckiego XIV-sto wiecznego kościoła zaadaptowanego w XVII wieku na spichlerz, a w XX wieku na klub. Obiekt ceglano-kamienny, dwukondygnacyjny z wysokim dachem dwuspadowym, przykrytym ceramiczną dachówką. Wybudowany na planie prostokąta z krótką kruchtą od strony zachodniej (niegdyś wieża). Otwory okienne i wejściowe zostały przemurowane, jednakże w fasadzie są one nadal czytelne.

Własność prywatna. Dostęp do po wcześniejszym kontakcie z właścicielem.

Oprac. Sara Szerszunowicz, OT NID w Toruniu, 04.12.2014 r.