na Podkarpaciu. Ta zrębowa świątynia nawiązuje formą do gotyckiej architektury sakralnej Małopolski.

Historia

Kościół parafialny we Wrocance wzniesiono w 1770 r. z fundacji parafian i proboszcza ks. Tomasza Boczarskiego, na miejscu wcześniejszej świątyni z 1490 r., której reliktem jest murowana zakrystia ze skarbczykiem na piętrze pochodząca z 1 poł. XVII w. Świątynię rozbudowano w 1886 r. o przylegającą do pd. ściany nawy neogotycką kaplicę św. Rozalii i dwie kruchty od zach. i pn., wykonawcą prac byli Karol Gregor z Jasła i cieśla Puchalski. Wykonano też nową, pseudogotycką polichromię we wnętrzu. W l. 60. XX w. kościół był w katastrofalnym stanie, podjęto wtedy decyzję o wymianie niemal całości substancji budowlanej. Do remontu, a właściwie rekonstrukcji kościoła, z całkowitym demontażem, przystąpiono w 1963 r. W czasie trwających do 1970 r. prac wymieniono belki ścian zrębowych, przemurowano ściany zakrystii, pracom konserwatorskim poddano także wyposażenie ruchome kościoła. Po konsekracji nowego kościoła w 2000 r. drewniany kościółek przestał być jedyną świątynią w miejscowości.

Opis

Kościół par. we Wrocance położony jest w środkowej części wsi, w odległości ok. 200 m od drogi wiejskiej, przy podrzędnej drodze bitej będącej kiedyś głównym gościńcem, na dość wysokiej skarpie zach. brzegu rzeki Jasiołki. Orientowany kościół otoczony jest starymi drzewami, głównie jesionami, w jego sąsiedztwie stoją murowane dzwonnica i kostnica.

Kościół wybudowano na planie podłużnym, na osi wsch.-zach. Od wschodu prezbiterium na rzucie wydłużonego, prostokąta zamkniętego trójbocznie z dobudowaną od pn. murowaną zakrystią na rzucie kwadratu. Korpus nawowy szerszy od prezbiterium, rozbudowany został z trzech stron: od pd. o kaplicę na rzucie kwadratu, dostępną z nawy, od pn. i zach. o kruchty. Na dość zwartą bryłę świątyni składają się prostopadłościenne prezbiterium i nawa przekryte stromymi dachami, nieco niższym, zakończonym trzema połaciami nad prezbiterium, wyższym nad nawą z niewielką wieżyczką na sygnaturkę. Nieco niższy, dwuspadowy dach założono nad kaplicą, która jest tej wysokości co nawa. Przylegającą do prezbiterium zakrystię ze skarbczykiem na piętrze przekryto są dachem trzyspadowym. Kruchtę od pn. wieńczy dach pulpitowy, kruchtę od zach. dach dwuspadowy. Dominantę bryły stanowi stosunkowo masywna wieżyczka na sygnaturkę, o ośmiobocznej podstawie, zwieńczona gontowym hełmem. Kościół wybudowano z drewna, na wysokim kamienno - ceglanym podmurowaniu, ściany w konstrukcji zrębowej, oszalowane są gontem. Zakrystię wymurowano z cegły i kamienia i oszalowano nieregularnymi płytami piaskowca. Na kościele założono więźbę storczykową, wszystkie dachy pokryte są gontem. Elewacje bez podziałów architektonicznych, pozbawione są detalu, szalowane gontem, z prostokątnymi oknami w prezbiterium i ostrołukowymi w kaplicy, ściany zakrystii nietynkowane, zwieńczone profilowanym gzymsem podokapowym.

Obiekt częściowo dostępny dla zwiedzających. Wnętrze dostępne okazjonalnie.

opr. Barbara Potera, OT NID w Rzeszowie, 18-05-2015 r.