W nowym wnętrzu wyeksponowano pamiątki dawnego wystroju i wyposażenia, uznane przez ówczesnego konserwatora zabytków za godne zachowania.

Historia

Obecnie istniejący, modernistyczny kościół wzniesiony został w l. 1902-1905 wg projektu Hansa Poelziga, na miejscu wcześniejszej, częściowo drewnianej świątyni, gruntownie przebudowanej w 1776 r. i będącej kościołem filialnym parafii ewangelickiej w Rusku.

Hans Poelzig opracował dwa projekty nowego kościoła, z których wstępny z 1901 r. nie został przyjęty do realizacji ze względu na przewidywane wysokie koszty budowy. Ostatecznie zrealizowano ze zmianami drugi, oszczędniejszy projekt z 1902 roku, w którym bryła kościoła rozwiązana została w sposób typowy dla śląskich świątyń wiejskich. Ponadto na elewacjach wyciśnięto w tynku podziały ramowe, odwołujące się do konstrukcji ryglowej, w której częściowo był wzniesiony poprzedni kościół.

We wnętrzu wykorzystano elementy zabytkowego wystroju. Zgodnie z wytycznymi Hansa Lutscha ówczesnego konserwatora zabytków prowincji dolnośląskiej, ze starej świątyni przeniesiono do nowej budowli m.in. polichromowane płyciny stropu, przedpiersia empor i drzwi oraz płyty nagrobne, które wmurowano w ściany prezbiterium i przedsionka.

Po 1945 r. kościół rekatolicyzowano. Remontowano go w l. 1976-77 (wymiana pokrycia dachowego wieży z dachówki na blachę), 1997 r. (wymiana tynków zewnętrznych z przesłonięciem dawnych ramowych podziałów elewacji) i 1998 r. (wymiana pokrycia dachu).

Opis

Kościół usytuowany na wyniesieniu, w centralnej części wsi, na terenie dawnego cmentarza ogrodzonego murem.

Kościół murowany, tynkowany, jednonawowy, na rzucie prostokąta, z niższym, węższym, prostokątnym prezbiterium z zakrystią od północy, nakryty ceramicznymi dachami dwuspadowymi. Na osi nawy od zachodu posadowiona czworoboczna wieża zwieńczona ośmiobocznym hełmem z latarnią, wtopionym w dach namiotowy. Dach i zwieńczenie wieży pierwotnie kryte były łupkiem, a elewacje posiadały podziały naśladujące konstrukcję ryglową, które zostały zatarte podczas ostatniego remontu.

Nawa jednoprzestrzenna, nakryta drewnianym stropem, wspartym na nachylonych do środka połaciach dachu, w które wmontowano w postaci fryzu polichromowane, barokowe kwatery empor i dawnego stropu (k. XVII w. i ok. 1721 r.). Empora organowa drewniana, wsparta na dwóch filarach, z dwunastoma malowidłami ze scenami biblijnymi wmontowanymi w parapet (ok. poł. XVII w.). Prezbiterium wyodrębnione szerokim, sfazowanym łukiem tęczy; kruchta w przyziemiu wieży.

Wyposażenie z poprzedniego kościoła: ołtarz główny manierystyczny (1675 r.), ambona barokowa (1724 r.), zespół płyt nagrobnych, m.in. członków rodu Borwitzów, (XVI, XVII w.).

Zabytek dostępny.

Opr. Beata Sebzda, OT NID we Wrocławiu, 20-10-2017 r.