Usytuowanie i opis

Grodzisko zajmuje wyniesiony cypel wysoczyzny między doliną rzeki Niesób ( od zachodu i północy) i starorzeczem Prosny od wschodu. Od strony południowej wzniesiony został potężny wał odcinający podstawę cypla.

Cały obiekt o powierzchni ponad 20 ha, obwarowany jest południowym wałem o długości 520 m, szerokości u podstawy 10-15 m i wysokości do 4 m. Reszta grodu choć pozbawiona jest obwałowań chroniona jest przez strome krawędzie wysoczyzny wyniesionej ponad poziom dolin rzecznych od 8 do 10 m.

Historia

Obiekt funkcjonujący w 2 fazach wzniosła ludność podgrupy kępińskiej, grupy górnośląsko-małopolskiej kultury łużyckiej na przełomie późnego okresu epoki brązu i okresu halsztackiego C.

Stan i wyniki badań

Badania archeologiczne o charakterze ratowniczym przeprowadzone były przez H.Wiklaka w połowie lat 60-tych ubiegłego wieku w związku z budową drogi biegnącej przez obiekt. Rozpoznano wówczas konstrukcję, stratygrafię i chronologię wału. Systematyczne badania grodziska rozpoczął Z.Kaszewski a kontynuowała I. Jadczykowa w latach 1973-1977 . Na podstawie analizy stratygraficznej wału stwierdzono dwie fazy egzystowania obiektu. W fazie 2 wał od strony zewnętrznej poprzedzała sucha fosa o szerokości około 10 m i głębokości 2,8 m. Od strony północnej wzdłuż krawędzi starorzecza stwierdzono ślady dołków posłupowych być może palisady. Nie wiele wiadomo na temat organizacji przestrzeni w obrębie obwarowań. Zabudowa miała charakter strefowy. W bezpośrednim sąsiedztwie obwarowań zaobserwowano pozostałości licznych palenisk układających się równolegle do ich linii przebiegu. Pas intensywnej zabudowy stwierdzono w odległości około 35 m od wału, oraz 50-60 m od północnego krańca grodziska. Poza obiektami mieszkalnymi i gospodarczymi natrafiono na pojedynczy ciałopalny grób popielnicowy.

Zabytek dostępny bez ograniczeń.

Oprac. Zbigniew Lechowicz, OT NID w Łodzi, 07-09-2015 r.