Inspiracją dla niego był przebudowany w poł. XIX w. neogotycki pałac jego rodziców w Kopicach.

Historia

Jeszcze pod koniec XVIII w. sulisławski majątek wchodził w skład posiadłości ziemskich księstwa biskupiego w Nysie. Od 1. poł. XIX w., aż do 1880 r. majątek należał do Hugo Grossera. W 1888 r. zakupił go Hans Karol hrabia von Schaffgotsch. Z inicjatywy hrabiego Hansa Karola i być może w oparciu o projekt, czy wytyczne Karla Luedecke wzniesiono malowniczy, neogotycki pałac.

Na początku XX w. majątek wydzierżawiono (1909), a następnie sprzedano (1917) hrabiemu Johannesowi von Francken-Sierstorpff i pozostał jego własnością aż do 1945 roku. W latach 70. XX w. obiekt został wyremontowany z przeznaczeniem na sanatorium. Obecnie pałac oraz całe założenie folwarczne przekształcono w kompleks hotelowy.

Opis

Pałac w Sulisławiu znajduje się w pd.-wsch. części miejscowości, na terenie parku, otoczony ogrodzeniem z murowanym budynkiem bramnym (od pd.), z ostrołukowym przejazdem ujętym wieżyczkami. Na zachód od niego znajdują się zabudowania folwarczne (obecnie kompleks hotelowy). Wzdłuż elewacji zach. i częściowo pn. ciągnie się brukowany podjazd.

Budynek pałacu (murowany z cegły) wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta z licznymi ryzalitami, wieżami, wieżyczkami i dobudówkami. Pierwotna bryła pałacu była dwukondygnacyjna a trzecią kondygnację dobudowano współcześnie. Dominującym jej elementem jest pięciokondygnacyjna wieża, znajdująca się we wsch. narożniku elewacji południowej. Obiekt nakryty został dachem dwupołaciowym, z licznymi szczytami uskokowymi i z krenelażami zwieńczonymi kwiatonami.

Elewacje pałacu są rozczłonowane ryzalitami i szczytami, z wykorzystaniem form neogotyckich w dekoracjach. Artykułowane rytmem otworów okiennych zróżnicowanych kształtem i wielkością; w kondygnacjach pierwszej i drugiej prostokątnych z łamanymi nadokiennikami, w trzeciej mniejszych, ostrołukowych. Elewacja zach. (fasada) jest trzynastoosiowa, z wejściem głównym zlokalizowanym w części pd., w ganku poprzedzonym schodami a ujętym dwoma ryzalitami zwieńczonymi szczytami. W północnej części elewacji zbudowano trójkondygnacyjną wieżę (okrągłą w pierwszej i drugiej kondygnacji, a sześcioboczną w trzeciej) oraz taras z balustradą zwieńczoną blankami. W elewacji wsch. (parkowej) znajduje się drewniana weranda z koronkowym detalem o formach neogotyckich. Elewacja północna jest trójosiowa, a południowa czteroosiowa z czworoboczną wieżą w narożniku wschodnim. Wieżę zwieńczono blankami z krenelażem.

We wnętrzu pałacu zachowały się częściowo elementy dawnego wyposażenia, w tym ceramiczne obudowy kominków i fragmenty parkietów (pozostałe zostały odtworzone). Wnętrza zostały dostosowane do pełnionej obecnie funkcji hotelowej.

Obiekt dostępny dla zwiedzających.

Oprac. Aleksandra Ziółkowska, OT NID w Opolu, 06.12.2015 r.