Historia

Stare Oborzyska to niewielka wieś położona 5 km na pn. - wsch. od Kościana. Po raz pierwszy proboszcz oborzyski wzmiankowany w 1417 r. Pierwotny kościół drewniany. Na jego miejscu w 1 poł. XVI w. zbudowany obecny murowany kościół. W 1562 r. przekazany innowiercom przez Wojciecha Sułockiego, właściciela wsi. W 1631 r. powrócił w ręce katolików. Zdewastowany w 1 poł. XVIII w., w 1741 r. restaurowany. W latach 1803-1810 rozebrano starą i wybudowano nową zakrystię, wybito nowe okna w prezbiterium, przemurowano pozostałe okna oraz drzwi. W 1893 r. nad kruchtą dobudowana dzwonnica. Kościół restaurowany w 1921, 1930 i 1985 r.

Opis

Kościół parafialny w Starych Oborzyskach pw. Najświętszej Marii Panny Pocieszenia i św. Mikołaja usytuowany jest na cmentarzu w centrum wsi, niedaleko od drogi do Kurowa.

W bryle gotycki, orientowany, murowany z cegły, jednonawowy z nieco węższym od nawy prostokątnym prezbiterium, za którym od wschodu znajduje się zakrystia. Od zachodu czworoboczna wieża-dzwonnica, nie sięgająca kalenicy dachu. Z zewnątrz naroża nawy i wieży ujęte w jednouskokowe szkarpy. Na elewacjach liczne ślady przemurowań i skutych szkarp. Okna zamknięte odcinkiem łuku. Na prezbiterium od pn. i wsch. ceglany fryz. Dach nad nawą dwuspadowy kryty dachówką. Nad prezbiterium, zakrystią i wieżą dachy trójspadowe, kryte dachówką. Wnętrze nakryte stropem. Ołtarz główny z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem zapewne z 1 połowy XVII wieku, oraz dwa analogiczne ołtarze boczne klasycystyczne, chrzcielnica rokokowa z III ćwierci XVIII wieku. W zewnętrznej południowej ścianie kościoła, znajdują się trzy tablice poświęcone proboszczom parafii w Oborzyskach oraz epitafium rotmistrza Teodora Raszewskiego, powstańca wielkopolskiego poległego nad Notecią. W ścianie południowej prezbiterium, nagrobek Augustyny z Turków Koszorowskiej oraz Teodory i Gustawa Raszczewskich z II połowy XIX w., wykonany z piaskowca.

Na terenie cmentarza przykościelnego znajduje się murowana z cegły kaplica-kostnica. Na zachód od kościoła usytuowana plebania z 1910 r., murowana, otynkowana, z ozdobną dobudówką od wschodu z półkolistym szczytem i zamkniętymi łukowo oknami. Obok plebanii znajduje się budynek starej plebanii z XIX/XX, murowano-szachulcowy i szachulcowa stodoła również z przełomu XIX i XX w.

Obiekt dostępny.

Oprac. Beata Marzęta, OT NID w Poznaniu, 19-06-2017 r.