pełniąca funkcje mieszkalne. Dzięki zachowawczo przeprowadzonym pracom remontowym można ją podziwiać jako zabytek architektury technicznej z pocz. XX w. o interesującej wysmukłej formie, z zachowaną wewnątrz komunikacją, choć już niestety bez urządzeń wodociągowych. Wieża, która jest doskonałym punktem widokowym na dolinę Nysy Kłodzkiej, ma w zamierzeniu pełnić rolę niewielkiego lokalnego muzeum. Już dziś można oglądać pierwsze eksponaty związane z historią wsi i okolicy.

Historia

Wieża ciśnień powstała ok. 1910 r. na folwarku należącym do rodziny von Kerssenbrock, w pobliżu ich pałacu letniego. Wraz z sąsiednią pompownią służyła gorzelni z płatkarnią (gorzelnia nie przetrwała II wojny światowej). Gdy w 1976 r. wieża przestała być użytkowana, rozpoczęła się jej stopniowa dewastacja, usunięte zostały elementy hydrotechniczne wnętrza, w tym zbiornik na wodę. Od 1997 r. za sprawą nowych właścicieli wieża znów jest istotnym elementem w krajobrazie wsi. Około 2010 r. poddano ją pracom remontowym. Wymieniono wówczas w niezbędnym zakresie elementy konstrukcji dachu (zachowując belki z oryginalnymi znakami ciesielskimi) i przywrócono ceramiczne pokrycie. Zniszczone zwieńczenie wieży zabezpieczono jako eksponat muzealny, a na szczycie zamontowano jego kopię. Zamurowane niegdyś okna zostały odtworzone na wzór zachowanych. Tynk uzupełniono zachowując prosty detal ozdobny w formie opasek otworów okiennych. W 2013 r. jury ogólnopolskiego konkursu Zabytek Zadbany doceniło jakość prac remontowych przeprowadzonych przez właścicieli i przyznało skorogoskiej wieży ciśnień wyróżnienie w kategorii Architektura przemysłowa i dziedzictwo techniki.

Opis

Wieża ciśnień należąca dawniej do zespołu gorzelni znajduje się w zachodniej części wsi, na terenie d. gorzelni na folwarku, z której pozostały jedynie opuszczona płatkarnia oraz pompownia obok wieży, zaadaptowana na budynek mieszkalny. Wysmukła, zwężająca się, okrągła, ceglana wieża zwieńczona jest betonową ośmioboczną głowicą mieszczącą niegdyś zbiornik na wodę, oraz wysokim ośmiobocznym dachem pokrytym dachówką. Nieotynkowana elewacja urozmaicona jest lizenami w dolnej partii i uskokowymi gzymsami. Prostokątne otwory okienne są nierównomiernie rozłożone. Wieloboczne zwieńczenie jest otynkowane, znajdują się w nim trzy kondygnacje okien. Wewnątrz brak urządzeń hydrotechnicznych. Zachowały się natomiast schody oraz wsporniki, na których oparty był zbiornik. Drewniana więźba dachowa jest otwarta i częściowo składa się z oryginalnych elementów.

Obiekt jest własnością prywatną.

Oprac. Joanna Szot, NID OT w Opolu, 21.07.2014 r.