Historia

Znajdujący się obecnie w ruinie pałac wzniesiony został w l. 30. XVIII w. przez ówczesnego właściciela dóbr Caspara Otto von Nostitza, z wykorzystaniem murów obwodowych i piwnic wcześniejszego, renesansowego dworu. Barokowa rezydencja w Siedlcach łączona jest z kręgiem działalności architektonicznej Martina Frantza. Przebudowa objęła także bezpośrednie otoczenie rezydencji, przed której fasadą urządzono niewielki reprezentacyjny dziedziniec, z dojazdem przez barokową bramę i aleję lipową. Przed tylną elewacją pałacu zasypano pd. odcinek fosy i założono parter ogrodowy, który sąsiadował od południa z regularnie zakomponowanym terenem ogrodów gospodarczych. Ok. poł. XIX w. kolejni właściciele dóbr, rodzina von Wechmar, przekształciła obszar ten w niewielki park krajobrazowy. W l. 70. XIX w. przebudowie uległ również pałac. Częściowo zniszczony po 1945 r., nieużytkowany od 1960 r., ulega postępującej dewastacji.

Opis

Ruina pałacu posadowiona na dawnym założeniu renesansowym i otoczona niewielkim parkiem krajobrazowym, usytuowana jest w pd.-wsch. części wsi.

Pałac był podpiwniczoną, jednokondygnacyjną, dwutraktową budowlą na planie prostokąta, z krótkimi, bocznymi skrzydłami oraz dwukondygnacyjnymi ryzalitami środkowymi. Nakrywały go ceramiczne dachy mansardowe, z ozdobnymi lukarnami i użytkowym poddaszem. Ryzality dekorowały zdwojone pilastry w wielkim porządku, dźwigające gzyms z murem attykowym, który wieńczyły alegoryczne rzeźby. Otwory okienne otaczały ozdobne obramienia z naczółkami lub płycinami nadokiennymi; główny otwór wejściowy ujmował portal.

Obecnie zachowane są piwnice oraz znacznie uszkodzone ściany obwodowe i działowe budowli. Na elewacjach widoczne są pozostałości detalu architektonicznego oraz uszkodzone korpusy zdobiących je rzeźb.

Zabytek niedostępny, własność prywatna.

Oprac. Beata Sebzda, OT NID we Wrocławiu, 25.01.2016 r.