Uwagę zwraca wystrój architektoniczny fasady, eklektyczny z elementami secesji.

Historia

Kamienica została wybudowana w 1909 roku z inicjatywy lekarza Przysłupskiego. Sieć ulic oraz okolica przy których znajduje się obiekt w przeszłości były ściśle powiązana z zespołem folwarcznym i usługowym zamku. W latach 50. XX w obiekt należał do Izby Rzemieślniczej, w latach 60. XX w przejęła go Gospodarka Komunalna. W późniejszych latach kamienica przeszła liczne modernizacje i renowacje jednak bez znaczących przekształceń. Obecnie w budynku znajduje się część mieszkalna i usługowa. Obiekt stanowi własność Gminy – Miasto Rzeszów.

Opis

Kamienica usytuowana jest w centrum miasta Rzeszowa, w sąsiedztwie rzeszowskiego zamku Lubomirskich, odległości 850 m od Runku, w zwartej zabudowie ulicy Dąbrowskiego.

Wystrój architektoniczny elewacji nadaje obiektowi cechy historyzmu z elementami secesji.

Kamienica została wybudowana na planie prostokąta, jako piętrowa, podpiwniczona, o prostopadłościennej bryle przekrytej dachem dwuspadowym o kalenicy równoległej do ulicy. Wnętrze budynku rozplanowano w układzie dwutraktowym z sienią nieprzelotową oraz dwoma klatkami schodowymi (pierwszą przy wejściu głównym, drugą w ryzalicie od strony podwórza).

Budynek został wzniesiony z cegły ceramicznej pełnej i otynkowany. Drewniany, dwuspadowy dach pokryty jest blachą. 

Fasada, osadzona na cokole, rozplanowana została jako 7 - osiowa, symetryczna, z wejściem głównym pośrodku i dwoma płytkimi ryzalitami po bokach, rozczłonkowana pilastrami. Elewację tą wzbogacają następujące elementy wystroju: pas rustykowanego kamienia w cokole, pilastry o zróżnicowanej dekoracji, gzymsy: międzykondygnacyjny i koronujący wsparty na bliźniaczych konsolach, obramienia okienne. Wyróżniającym się elementem fasady jest bogato zdobiony portal wejściowy: ograniczony kanelowanymi półkolumnami z kopulastymi czaszami, akcentowany trójlistnym łukiem gzymsu wspieranego na hermach oraz kartuszem z kampanulą pośrodku. Poziom piętra uwydatniają dwa balkony z rytmicznymi tralkami w balustradzie. Elewacja od podwórza urozmaicona jest ryzalitem z balkonami po obu stronach, pozbawiona dekoracji. 

W sieni wykonano sklepienia krzyżowe wsparte na gurtach, pozostałe stropy płaskie. W obiekcie zachowana jest drewniana stolarka o historycznych podziałach, w fasadzie okna różnej wielkości i kształtu oraz drzwi zewnętrzne, dwuskrzydłowe, przeszklone, z przeszkleniem zamkniętym półkoliście powyżej ślemienia. We wnętrzach zachowała się także oryginalna posadzka: wzorzyste płytki ceramiczne i ozdobne parkiety taflowe, a także inne elementy wystroju: oryginalne balustrady, 3 secesyjne piece kaflowe w kolorze jasnobrązowym, ozdobione roślinnymi ornamentami. Wyróżniającym się elementem jest dekoracja ścian w sieni w postaci płytkich arkad na toskańskich pilastrach. Ciekawym rozwiązaniem są dwie klatki schodowe: od frontu bardziej reprezentacyjna o schodach dwubiegowych a w głębi, w ryzalicie od podwórza, druga: ze schodami kręconymi.

Dostęp do zabytku ograniczony. Podwórze dostępne od północy.

Oprac. Patryk Kornaga, OT NID Rzeszów, 23-04-2019 r.