Położone jest nad jeziorem Piotrkowskim, przy jego północnym brzegu, w odległości około 130m w kierunku północno wschodnim od miejsca, z którego z jeziora wypływa ciek Lubianka. Grodzisko zlokalizowane jest na niewielkim wyniesieni, otoczonym podmokłymi łąkami, które pierwotnie było wyspą jeziorną. Wzniesienie, na którym jest grodzisko, jezioro Piotrkowskie oraz ciek Lubianka znajdują się w szerokiej rynnie subglacjalnej o przebiegu południkowym, która w tym miejscu ma szerokość około 1 kilometra.

Relikty jednoczłonowego grodu mają lekko owalny kształt, dłuższa średnica znajduje się na osi północy wschód - południowy zachód, krótsza na osi północny zachód - południowy wschód. Dłuższa średnica grodziska na poziomie jego podstawy ma długość ok. 80 m, krótsza średnica około 70 m. Na poziomie korony wałów dłuższa średnica ma długość około 50 m a krótsza około 45 m. Grodzisko posiada eksponowaną w terenie formę, porośniętą jedynie trawą. Korona wałów znajduje się 7-8 m powyżej powierzchni otaczającego go terenu. Majdan grodziska jest zagłębiony i znajduje się około 2 m poniżej korony wałów.

Ochrona konserwatorska

Grodzisko objęto ochroną konserwatorską wpisem do rejestru zabytków 15 września 1965 roku.

Historia i wyniki badań

Grodzisko w roku 1980 było dwukrotnie badane powierzchniowo. J. Grześkowiak i M. Rubnikowicz wydatowali je na wczesne średniowiecze a A. Gajda na X-XIII wiek.

Badania wykopaliskowe grodziska w 1988 roku przeprowadził zespół Instytutu Archeologii i Etnologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu kierowany przez W. Chudziaka. W trakcie badań rozpoznano układ nawarstwień kulturowych grodziska oraz pozyskano zabytkowy materiał ruchomy, przede wszystkim w postaci fragmentów ceramiki naczyniowej. Odsłonięte nawarstwienia oraz analiza ceramiki pozwalają stwierdzić, że gród był obiektem jednofazowym istniejącym od początku XI wieku do trzeciej ćwierci wieku XI.

Oprac. Leszek Kotlewski, NID, OT w Toruniu