Historia

Najstarsza wzmianka o wsi, noszącej wówczas nazwę Rzeszotarzewo, pochodzi z 1379 r. Była to siedziba znanego rodu Samsonów-Watów, którzy przyjęli nazwisko Rzeszotarzewskich. W 1551 r. miejscowość stanowiła własność Tłockich, następnie Hersztopskich., w XVII w. - Żegockich. Dziedzic Rostarzewa Krzysztof Żegocki, późniejszy wojewoda inowrocławski, zasłynął jako organizator walk partyzanckich ze Szwedami podczas potopu. W XVIII w. właścicielami wsi byli Malczewscy. W 1752 r. staraniem Macieja Malczewskiego Rostarzewo uzyskało prawa miejskie. Przywilej lokacyjny wystawiony został przez króla Augusta III Sasa. Odtąd aż do 1934 r. Rostarzewo było miastem. Zachował się historyczny układ urbanistyczny z prostokątnym rynkiem (ob. Pl. Powstańców Wielkopolskich) i kilkoma prostopadłymi ulicami. Pośrodku rynku w 1768 r. wzniesiony został ratusz. Budynek ten pełnił również funkcję rogatki. Główna droga z Poznania do Wolsztyna przebiegała przez ratuszowe bramy oraz sień, gdzie od przyjezdnych pobierano tzw. opłatę kopytkową. W 1954 r. budynek został odrestaurowany, mieściła się tu m. in. biblioteka.

Opis

Ratusz usytuowany jest w centrum Rostarzewa, pośrodku rynku (ob. Pl. Powstańców Wielkopolskich). Barokowy budynek wzniesiony został na rzucie zbliżonym do kwadratu, z przelotową sienią na osi. Zwartą, piętrową, częściowo podpiwniczoną bryłę nakrywa wysoki, czterospadowy dach łamany. W części centralnej ponad kalenicą nadbudowano czworoboczną wieżyczkę zegarową, nakrytą ostrosłupowym hełmem zwieńczonym iglicą z kulą, chorągiewką i gwiazdą. Na chorągiewce widnieje data 1768.

Ratusz jest budynkiem murowanym z cegły, na kamiennej podmurówce. Górna kondygnacja wzniesiona została w konstrukcji drewnianej, szkieletowej, z ceglanymi wypełnieniami. Ściany otynkowano. Dach oraz hełm wieżyczki zegarowej kryty jest gontem. Wnętrza nakrywają stropy drewniane z podsufitką. Elewacje podzielone zostały profilowanym gzymsem kordonowym. Partie centralne elewacji frontowej i tylnej są nieznacznie zryzalitowane. Okna są w większości prostokątne. Na osi elewacji frontowej znajduje się szeroki wjazd, zaopatrzony w drewniane, dwuskrzydłowe wrota, zamknięty łukiem koszowym, wyżej - okno zamknięte segmentowo. Podobnie rozwiązano środkową partię elewacji tylnej.

Obiekt dostępny dla zwiedzających z zewnątrz.

Oprac. Krzysztof Jodłowski, OT NID w Poznaniu, 05.08.2016 r.