Architektura późnego baroku.

Historia

Obecna świątynia jest trzecią, jaka powstała w Rossoszycy. Wszystkie wznoszono z drewna. Pierwszy kościół ufundował dziedzic wsi, Marcin (poległ w bitwie pod Grunwaldem) ok. 1400 r. Kolejny, wzniesiony w latach 1770- 1773. spłonął niecałe dziesięć lat po zakończeniu budowy. W r. 1783 rozpoczęły się prace przy stawianiu kolejnego obiektu. Fundatorką była  Maksyma z Szembeków Pstrokońska, właścicielka Rossoszycy. Tym razem drewniane ściany wzniesiono na ceglanej podmurówce. Nowy budynek przypomina poprzednią świątynię, być może został wzniesiony przez tych samych budowniczych na wzór wcześniejszego.

Opis

Świątynia jest orientowana, położona na wzgórku w centralnej części wsi, w pobliżu stawu. Otacza ją cmentarz przykościelny z ceglanym ogrodzeniem pełnym.

Kościół jest wzniesiony na planie krzyża łacińskiego, z prostokąta nawą.  Przylegają do niej dwie czworoboczne kaplice tworzące pseudo transept. Węższe od nawy prezbiterium zamknięte zostało wielobocznie. Od północy przylega do niego niewielka zakrystia. Od zachodu nawę poprzedza węższa kruchta. 

Poszczególne partie kościoła wieńczą dachy dwuspadowe, jedynie zakrystię przykrywa dach pulpitowy. Na skrzyżowaniu nawy z kaplicami umieszczono sygnaturkę.

Kościół o konstrukcji zrębowej wzniesiono z drewna modrzewiowego, jest oszalowany. Dach kryje gont. 

Wszystkie elewacje są oszalowane pionowo z olistwowanymi łączeniami. Otwory okienne w elewacjach mają kształt prostokątny, są zamknięte lukiem obniżonym na płaskich odcinkach bocznych. 

Rolę fasady pełni elewacja zachodnia. Jej centralny element stanowi dwukondygnacyjna kruchta. W części parteru znajduje się główne wejście oraz dwa okienka. Na wysokości drugiej kondygnacji uwagę przykuwa dekoracyjny barokowy szczyt z ozdobnymi sterczynami, zwieńczony niewielkim krzyżem. Analogiczne szczyty wieńczą elewacje kaplic. 

W elewacjach północnej i południowej znajdują się po dwa okna w nawie i prezbiterium, kaplice posiadają trzy okna, po jednym w każdej elewacji. Po stronie północnej umieszczono dwa prostokątne otwory drzwiowe, jeden prowadzący do wnętrza świątyni, drugi do zakrystii. Od południa do kościoła prowadzą drzwi ( o ozdobnym wykroju nadproża) umieszczone w partii nawy.

Od zachodu do wnętrza kościoła prowadzi kruchta, nad którą usytuowano chór organowy. Wnętrze wieńczy pozorne sklepienie beczkowe. W bocznych częściach nawy znajdują się słupy, podpierające płaskie fragmenty stropu. Połączone są między sobą arkadami i pilastrami, wydzielając pseudo nawy boczne. Belka tęczowa znajduje się w otworze o barokowym, fantazyjnym wykroju ozdobionym lambrekinem.

W chwili obecnej wnętrze podlega konserwacji.

Wyposażenie kościoła pochodzi głównie z XVIII w. Główny ołtarz (z wizerunkiem św. Wawrzyńca) reprezentuje styl rokokowy. Dwa późnobarokowe ołtarze boczne pochodzą z XIX w. 

Obiekt dostępny przez cały rok, możliwość zwiedzania po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

Oprac. Anna Michalska, OT NID w Łodzi, 25.06.2019 r.