Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

kościół parafialny pw. św.św. Piotra i Pawła - Zabytek.pl

kościół parafialny pw. św.św. Piotra i Pawła


kościół XVIII w. Rembieszyce

Adres
Rembieszyce

Lokalizacja
woj. świętokrzyskie, pow. jędrzejowski, gm. Małogoszcz - obszar wiejski

Cenny przykład sakralnej, barokowej architektury drewnianej z końca XVIII w.z kruchtą zachodnią o ciekawej formie dachu oraz bogatej dekoracji malarskiej wnętrza, jeden z obiektów na szlaku architektury drewnianej.

Historia

Pierwszy kościół w Rembieszycach został zbudowany w 1438 r. przez Mikołaja Odrowąża, który był właścicielem Rembieszyc i okolicznych wiosek. Była to świątynia drewniana. W 1521 r. była ona już w złym stanie technicznym, ale nowy kościół powstał dopiero w 1751 r. Jego fundatorem był Ludwik Sakiewicz. Ten kościół spłonął pomiędzy 1791 a 1795 r. Na jego miejscu postawiono najpierw prowizoryczną kaplicę, a potem w latach 1798-99 r. obecny kościół z fundacji Franciszka Sariusza Wolskiego, podwojewodziego chęcińskiego i dziedzica Rembieszyc. Rok później został on konsekrowany przez opata jędrzejowskiego Sebastiana Baranowskiego. Po roku 1802 wnętrze świątyni zostało ozdobione przez Michała Stachowicza. Latem 1853 r. kościół przeszedł gruntowny remont. W 1867 r. przebudowano kruchtę, otwierając ją na kościół. Odtąd stanowiła ona przedłużenie nawy, a nie pełniła funkcji dzwonnicy. Ponadto odnowiono wnętrze świątyni, m. in. oklejając ściany papierem oraz wykonując nową dekorację stropu. W latach 80. XIX w. kościół przeszedł kolejne prace remontowe. Na pocz. XX w. rozebrano trzeci ołtarz boczny – Chrystusa Ukrzyżowanego. W 2. dziesięcioleciu XX w. zniszczone i oklejone papierem polichromie zastąpiono dekoracją, która zdobi wnętrze do dziś. W latach 1955, 1962-63, 1971-72, 1973, 1976, 1978-79, 1981, 1990, 1994, 2002, 2004, 2010 i 2011 kościół przechodził kolejne remonty.

Opis

Kościół stoi po środku wsi, w rozwidleniu dróg. Zbudowano go w konstrukcji sumikowo-łątkowej łączonej ze zrębową na niskiej, mocno wgłębionej w ziemię podmurówce. Dach wsparty jest na storczykowej więźbie. Główny, dwuspadowy dach kryty jest gontem, dachy nad kruchtami i sygnaturką - ocynkowaną blachą. Sygnaturka ma formę sześciobocznej wieżyczki zwieńczonej arkadową latarnią przykrytą hełmem. Kościół składa się z głównej nawy na planie zbliżonym do kwadratu oraz węższego, prostokątnego, zamkniętego trójbocznie prezbiterium oraz trzech krucht. Od zachodu do korpusu kościoła przylega prostokątna kruchta, niewiele węższa niż nawa, nakryta czteropołaciowym dachem zwieńczonym gruszkowatym hełmem z krzyżem. Dwie pozostałe małe kruchty przylegają: od północy do prezbiterium i od południa do nawy. Ściany świątyni są pionowo oszalowane, a pomiędzy łątkami wzmocnione lisicami, stylizowanymi na pilastry na cokołach z głowicami z motywem płaskich wolut. Podmurówka obłożna jest małymi otoczakami.

Wnętrze zdobi malowana kredowo na deskach polichromia z motywami figuralnymi, roślinno-geometrycznymi i zoomorficznymi, nadająca świątyni niepowtarzalny charakter. Nawę i prezbiterium przykrywa płaski strop o równiej wysokości. Belka tęczowa ma formę wolut skręconych z dwóch wygiętych ku sobie i skręconych metalowych prętów. Nad nią od stropu podwieszono krucyfiks z 2. poł. XIX w. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach charakteryzuje się płaskorzeźbioną balustradą. Lisice mają formę pilastrów z kanelowanymi trzonami. W kościele znajdują się trzy neobarokowe ołtarze z 1918 r., zbudowane na wzór wcześniejszych z wykorzystaniem starszych elementów. W ołtarzu głównym jest obraz nieznanego artysty z końca XV lub pocz. XVI w. przedstawiający MB z dzieciątkiem oraz wizerunek św. Stanisława z końca XVIII w. Po bokach prezbiterium stoją dwie rzeźby św. Salomei i Marii Jakubowej z 1. poł. XVIII w. (być może pochodzące z klasztoru franciszkanów w Chęcinach). W kościele znajdują się też m.in. obrazy Michała Stachowicza, krucyfiks ścienny z 1. poł. XV w., drewniana, neobarokowa ambona, chrzcielnica z 2. Poł. XIX w. i dębowy konfesjonał z pocz. XX w.

Po południowo-zachodniej stronie kościoła stoi zbudowana w 1819 r. z fundacji Franciszka Sariusza Wolskiego drewniana dzwonnica na podwalinie przykrytej gontowym fartuchem, z daszkiem pomiędzy kondygnacjami, przykryta gontowym dachem namiotowym.

Z zewnątrz ogólnie dostępny, wewnątrz po uzgodnieniu z proboszczem.

Oprac. Nina Glińska, NID OT Kielce, 31-01-2018 r.

Rodzaj: kościół

Styl architektoniczny: barokowy

Materiał budowy:  drewniane

Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_26_BK.66197, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_26_BK.8955