stylu szwajcarskiego, popularnego w miejscowościach letniskowych i uzdrowiskowych na przełomie XIX i XX wieku. Dworzec wraz z najbliższym otoczeniem nieprzerwanie pełni swoją pierwotną funkcję. Przeprowadzone w 2013 r. z niezwykłą dbałością o detale architektoniczne prace remontowe i konserwacyjne, pozwoliły na zachowanie oryginalnej drewnianej konstrukcji obiektu. Renowację elewacji i wszystkich drewnianych detali oraz stolarki okiennej i drzwiowej nawiązującej do elementów „secesji berlińskiej” przeprowadzono wykorzystując oryginalną substancję tak, aby nie utracić, lecz podkreślić autentyczność budynku. W pomieszczeniach wyeksponowano więźbę dachową i pokazano układ konstrukcyjny budynku. Dworzec jest laureatem konkursu NID „Zabytek zadbany” w 2014 r. w kategorii specjalnej związanej z architekturą przemysłową i dziedzictwem techniki.

Historia

Budynek dworca kolejowego w Puszczykówku powstał w 1912 r. przy istniejącej już linii kolejowej z Poznania do Wrocławia, w związku z rozwojem letniska w Puszczykowie. Prawdopodobnie został zaprojektowany przez Eisenbahnddirektion w Poznaniu. Wg Marii Strzałko autorem projektu może być architekt, Stolting, który w tym okresie projektował dworce, m. in. w Ostrorogu. W 2010 r. oddział Gospodarki Nieruchomościami w Poznaniu PKP S.A przeprowadził kompleksową rewaloryzacje budynku.

Opis

Puszczykówko położone w dolinie Warty na lewym brzegu rzeki, wśród lasów Wielkopolskiego Parku Narodowego, 15,5 km na południe od Poznania i 2,5 km od Puszczykowa. Puszczykowo należało na przełomie XIX/XX w. najpopularniejszej miejscowości letniskowej w okolicach Poznania. W drugiej pol. XIX w. część tzw. Nowego Puszczykowa przekształciła się w piękną kolonie willową i bardzo modne pod poznańskie letnisko. Dynamiczny rozwój miejscowości spowodowała, potrzebę utworzenia dodatkowej stacji kolejowej i budowę nowego dworca w Puszczykówku. Architektura nowego dworca powstałego w 1912 r., nawiązuje do wcześniej powstałego dworca w Puszczykowie.

Dworzec usytuowany jest w południowej części miasta Puszczykowa przy przejeździe kolejowym na ul. Dworcowej, po wschodniej stronie torów kolejowych. Usytuowany jest wzdłuż torów i peronu. Jest to nieduży parterowy budynek, wzniesiony na planie prostokąta z wysuniętymi od strony peronu ryzalitami w części południowej i części północnej. Wykonano go w konstrukcji szkieletowej, z wypełnieniem ceglanym, został częściowo oszalowany. Obiekt składa się z trzech części, różniących się nieznacznie między sobą wysokością, nakrytych oddzielnymi dachami. Południowa, najwyższa część budynku, o elewacjach z widoczną konstrukcją szkieletową, zwrócona została szczytem do peronu. Mieści pomieszczenia techniczne związane z funkcjonowaniem stacji. Obok niższa część dworca, o elewacjach oszalowanych poziomo deskami, wzniesiona została na planie prostokąta. W niej znajduje się kasa i poczekalnie przeznaczone dla pasażerów. Kolejne pomieszczenie, nieznacznie wysunięte od poczekalni, przeznaczone zostało dla naczelnika stacji. Na zakończeniu budynku od północy znajduje się długie, kilkunastometrowe zadaszenie, otwarte tylko od strony peronu, nazywane letnią poczekalnią.

Zespół dworcowy, po przeprowadzeniu rewaloryzacji budynku i uporządkowaniu terenu wokół, przedstawia się imponująco i stanowi cenny przestrzenny element miasta. W wyniku rewitalizacji istniejącego budynku i adaptacji wnętrza, wzbogaconej o współczesne elementy wyposażenia obiekt zachował klimat i utrzymał historyczny wygląd. Wszystkie zabiegi renowacyjne przeprowadzono z należytym pietyzmem i starannością. Po przeprowadzeniu badań konserwatorskich przywrócono historyczną kolorystkę dworca. Zachowano autentyczne i najcenniejsze elementy budynku: bryłę, konstrukcję, materiał, stolarkę okienną i drzwiową, wyposażenie oraz detale architektoniczne, które w procesie inwestycyjnym objęte były programem konserwatorskim. W większości elementów budowlanych np. ceglanym i oszalowanym ścianom przywrócono oryginalny wygląd. Obiekt użytkowany jest zgodnie z pierwotną funkcją, a przeprowadzone prace rewaloryzacyjne utrwaliły wartości zabytkowe oraz podniosły znacznie walory estetyczne obiektu i otoczenia.

Zabytek dostępny.

oprac. Radomiła Banach, OT NID w Poznaniu, 16.11.2015 r.