Historia

Kościół pw. św. Rocha nie był dotychczas obiektem szczegółowych badań, dlatego wiele informacji dotyczących jego historii należy uznać za hipotetyczne. Dzięki temu zabytek ten staje się jeszcze bardziej interesujący. Nie jest znana data budowy kościoła pw. św. Rocha - większość źródeł datuje to wydarzenie na pocz. XVII w., niektóre jednak podają, że stało się to jeszcze u schyłku XVI stulecia. Kościół miał pierwotnie stać w miejscowości Ignacew lub Chociszew, do Parzęczewa został zaś przeniesiony w XVII wieku. Usytuowano go wówczas na terenie cmentarza cholerycznego, z czasem przekształconego w par., położonego na południowym skraju Parzęczewa. Był w tej miejscowości trzecią świątynią katolicką - obok kościoła par. i kościółka pw. św. Wojciecha (zniszczonego na pocz. XIX wieku). Kościół cmentarny służył wiernym głównie do odprawiania uroczystości pogrzebowych. W latach 1800-1805 przejął część obowiązków świątyni par., gdy w centrum Parzęczewa budowano nowy, okazały kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.

Opis

Kościół ulokowany w północno-zachodniej części cmentarza, na wprost głównego wejścia. Wzniesiony z drewna modrzewiowego na fundamentach z kamienia polnego i głazów narzutowych. Budowla orientowana, położona na planie czworokąta zbliżonego do kwadratu, z węższym, wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Ściany wykonano w konstrukcji zrębowej. Ściana zachodnia, mieszcząca wejście, oszalowana. Od północy do korpusu świątyni przylega zakrystia. Dwuspadowy dach zwieńczony niewielką sygnaturką, pokryty gontem, z wysuniętym okapem. Wnętrze świątyni przekrywa płaski strop - współczesny, podobnie jak stolarka okienna. W zachodniej części nad wejściem znajduje się chór. Kościół nie podlegał większym przebudowom. Z d. kruchty zachował się jedynie ślad wejścia na północnej ścianie. Wyposażenie niejednorodne, w większości przeniesione z innych kościołów. Głównymi elementami wystroju są trzy barokowe ołtarze - główny z XVII w., dwa boczne z XVIII wieku. W ołtarzach obrazy: MB Różańcowej ze św. Dominikiem (XIX w.), patrona kościoła - św. Rocha (XVIII w.), św. Józefa (XX w.), św. Antoniego (data powstania nieznana). Kościół zdobią rzeźby świętych, w tym niewielka gotycka figurka św. Wojciecha, datowana na XV wiek. Warto także zwrócić uwagę na balustradę chóru muzycznego oraz ławki i konfesjonały z XVIII wieku. Na dwuskrzydłowych, klepkowych drzwiach głównych zachowały się ozdobne okucia z XIX stulecia.

Dostęp do zabytku ograniczony. Wnętrze można obejrzeć po uzgodnieniu z proboszczem lub w czasie mszy.

Oprac. Anna Michalska, NID OT w Łodzi, 08.09.2014 r.