Historia

Budynek wzniesiono w latach 30. XIX wieku. Nie jest widoczny na planie miasta Opola z 1830 r. – teren na którym powstal znajdowal się wówczas poza murami i nie był zabudowany. Zaznaczony jest na planie Opola z 1838 r. Powstał jako zajazd obsługujący przede wszystkim przewoźników konnych wyrobów z huty Malapanew w Ozimku do portu przeładunkowego nad kanałem Młynówka w Opolu. Obiekt wykorzystywywany był jako restauracja do wczesnych lat powojennych. W 1909 r. pani Selma Kehlers prowadziła w budynku restaurację „Cesarka Korona” (Kaiserkrone).

Obiekt nie ucierpiał podczas II wojny światowej. W 1945 r. mieściła się w nim restauracja z dancingiem „Gdynia”. W 1949 r. budynek był siedzibą i klubem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej , a następnie siedzibą Komendy Hufca i Chorągwi ZHP.

W latach 1956-1958 w budynku mieściła się siedziba opolskiego oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków. Od 1958 r. znajduje się w nim galeria sztuki i pomieszczenia ówczesnej administracji Biura Wystaw Artystycznych w Opolu. W 1992 r. budynek przekazano Urzędowi Rejonowemu w Opolu. W 1994 r. przejęło go Muzeum Śląska Opolskiego. Dnia 20 stycznia 2000 r., po kilkuletnim remoncie otwarto w jej wnętrzach Galerię Muzeum Śląska Opolskiego, a w jej ramach wystawę stałą prac Jana Cybisa (1897-1972), zawierającą największą w Polsce kolekcję prac wybitnego opolskiego malarza. Piętro przeznaczone jest na ekspozycję wystaw czasowych ukazujących malarzy kręgu Jana Cybisa i laureatów nagrody im Jana Cybisa.

Opis

Budynek znajduje się u zbiegu ulic Ozimskiej i Kołłątaja, w centrum Opola. Jest to obiekt murowany z cegły, tynkowany, wolnostojący, wybudowany na planie prostokąta, parterowy z częściowo użytkowym poddaszem. Posiada zwartą, symetryczną bryłę. Kryty jest dachem dwuspadowym z półszczytem dolnym (naczółkowym), w połaci którego po każdej ze stron występuje okno powiekowe. Elewacja północna – frontowa jest sześcioosiowa. Osie wyznaczone są otworami okiennymi piwnic oraz znajdującymi się powyżej oknami, które zastąpiły pierwotnie znajdujące się w ich miejscu ślepe wnęki. Oś pierwszą i szóstą charakteryzują prostokątne obramienia sięgające do poziomu gruntu, ujmujące znajdujące się wewnątrz – otwory okienne. Dolna część obramień jest dodatkowo wysunięta przed lico cokołu, w którym po prawej stronie zachowano dawną blendę. Osie trzecia, czwarta i piąta są anaglogiczne do osi drugiej, a oś szósta – analogiczna do pierwszej. Całość bryły obiega gzyms koronujący, poniżej którego umieszczono fryz kostkowy. Boczna, zachodnia elewacja składa się z trzech niesymetrycznie rozmieszczonych osi w przyziemiu, wyznaczonych otworem drzwiowym oraz znajdującymi się po jego bokach oknami. Powyżej, symetryczną czteroosiową partię szczytu artukułują prostokątne otwory okienne, flankowane dwoma małymi, ułożonymi poziomo okienkami. Elewacja południowa jest 6-osiowa, oś czwartą wyznacza główny otwór wejściowy do galerii, poprzedzony kilkustopniowymi schodami. Elewacja wschodnia stanowi lustrzane odbicie elewacji zachodniej, z tą różnicą, iż w partii przyziemia nie występuje otwór drzwiowy.

Obiekt nie posiada wyraźnych cech stylowych. Historyczne wyposażenie dawnej karczmy niezachowało się do naszych czasów.

Obiekt jest dostępny dla zwiedzających.

Oprac. Joanna Banik, OT NID w Opolu, 16.07.2018 r.