Jest wyjątkowo atrakcyjne, o czytelnej formie, pięknie położone, skomunikowane z wsią malowniczą aleją śródpolną.

Usytuowanie i opis

Stanowisko położone jest około 180 metrów na wschód od wału przeciwpowodziowego Odry, na niskim, miejscami podmokłym terenie. Od strony wsi prowadzi do niego biegnąca ku Odrze śródpolna aleja obsadzona kasztanowcami i dębami o długości ok. 2 km. Grodzisko tworzy rozległy, czworoboczny stożek, otoczony dwoma pierścieniami wałów rozdzielonych fosą. W połowie wysokości stożka znajduje się wąska terasa, przechodząca następnie w wał wewnętrzny o szerokości ok. 3,5 m. Otacza je szeroka fosa (17-18 m) i wał zewnętrzny (o szerokości 11 m ), częściowo zniszczony w części zachodniej, przy budowie wału przeciwpowodziowego. Fosa sezonowo wypełnia się wodą, miejscami ma postać bagniska. W północno - wschodniej części wał jest wyraźnie przerwany, dalej na tej linii znajduje się niewielki, zanikający ciek wodny. Wjazd do warowni znajdował się zapewne po przeciwległej stronie, jednak jest słabo czytelny ze względu na wspomniane uszkodzenia. Wały i stożek wzniesiono częściowo z ziemi wybranej przy budowie fosy. Na stożku widoczne są liczne ślady po wybierzyskach piasku i wykopach. Teren wewnątrz grodziska porośnięty jest drzewostanem liściastym, malowniczo okalającym cały obszar stanowiska. Mimo uszkodzeń wszystkie części grodziska są dobrze czytelne.

Historia

Interpretacje wyników badań archeologicznych prowadzonych na stanowisku od lat przedwojennych są dość rozbieżne - dawni badacze określają czas powstania grodziska na okres wczesnego średniowiecza (do XI w.), na XIII w., przełom XIII i XIV wieku. Obecnie najbardziej prawdopodobne wydaje się datowanie określające czas jego użytkowania na XIV-XV wiek. Przed wojną miejsce znane było jako Kopietz lub Tempelberg. Grodzisko obrosłe licznymi legendami, opisywanymi na stronach internetowych i blogach turystycznych, snujących rozważania na temat związków grodziska z templariuszami i rozbójnikami, czy o podziemnym przejściu prowadzącym pod Odrą. Wśród mieszkańców krążą historie o nawiedzonym miejscu, skrzypiących żelaznych drzwiach wyniesionych z grodziska itp. Owocem ich jest oprócz wspomnianych notatek także znaczna popularność tego miejsca wśród amatorów niekonwencjonalnych doświadczeń. Już w latach siedemdziesiątych planowano „aktywizację turystyczną’” obiektu, jednak nigdy nie doszło do realizacji tych planów. Jednocześnie nie przeprowadzono na nim badań wykopaliskowych przynoszących jednoznaczne odpowiedzi na pytania odnośnie jego datowania, czasu użytkowania, muru opisywanego na początku XX w. i innych. Przypuszczalnie, wzniesione zostało w celu ochrony przeprawy przez Odrę.

Stan i wyniki badań

Już przed 1945 r. na grodzisku prowadzono pierwsze „badania wykopaliskowe”. W 1900 r. Klose odkrył mur wapienny o grubości 75 cm, który miał otaczać stożek u podstawy, a także pozostałości bliżej nieokreślonej budowli ze śladami spalenizny. Wcześniej na stanowisku odnaleziono żelazne drzwi. W 1957 r. Józef Kaźmierczyk i Klemens Macewicz prowadzili badania powierzchniowe i sondażowe. W 1972 r. wykonano pomiary i plan sytuacyjno-wysokościowy (Klemens Macewicz, Sylwia Wuszkan, Eugeniusz Tomczak). Odnaleziono liczny materiał zabytkowy w postaci fragmentów cegieł i naczyń, kości zwierzęcych itp.

Zabytek dostępny. Obecnie na teren grodziska najłatwiej wejść od strony południowej, z alei śródpolnej skręcając w kierunku północno - zachodnim na wał przeciwpowodziowy.

Oprac. Ewa Kalbarczyk - Klak, OT NID w Opolu, 14.10.2014 r.