Przez wiele lat miasto posiadało dużą ilość wiatraków. W roku 1836, tylko w obrębie obu rynków i dzisiejszej ul. Mickiewicza, było 7 takich budowli. Pod koniec XIX wieku na dzisiejszej ul. Piłsudskiego znajdował się unikatowy wiatrak (tzw. Kunstmühle) Gottlieba Pflauma. Przez wiele lat był on najbardziej rozpoznawalnym symbolem Nowego Tomyśla. Ostatni drewniany wiatrak, który stał przy dzisiejszej ul. Wiatrakowej, został rozebrany w latach 50. XX wieku. Zachowany do dzisiaj okazały, ceglany budynek młyna jest przykładem zabytkowego budownictwa przemysłowego. Architektonicznie nawiązuje do stylu neogotyckiego, co podkreśla układ budowy z nieotynkowanej cegły, a także strzeliste wieżyczki wieńczące szczyty fasady. Obiekt posiada trzy kondygnacje i jest częściowo podpiwniczony. Intensywny rozwój Nowego Tomyśla na początku XIX wieku spowodował coraz większe zapotrzebowanie na usługi młynarskie. Dla miasta koniecznym stało się posiadanie nowego młyna. Głównym inwestorem budowy tego zakładu była Berta Schmidt. Budynek powstał w 1885 roku, jako drugi po młynie parowym Maennela. Zastosowany został napęd parowy, który zwiększał wydajność pracy. W pierwszych latach produkowano ponad 100 ton mąki rocznie. Na początku XX wieku zwiększono kubaturę budynku, zamurowano jedną bramę i urządzono piwnicę transmisyjną. W roku 1962 zamieniono napęd urządzeń z parowego na elektryczny.