Historia

Budynek - powstały w latach 1591-1597 jako zbór ewangelicki - wzniesiono z fundacji Daniela Preussa, cesarskiego zarządcy dóbr solnych. W 1651 r. kościół przejęli katolicy. W 1688 r. budowlę rozbudowano o przybudówkę po północnej stronie. Z 1782 r. pochodzi kruchta w południowej części. W latach 1872-1880 świątynię powiększono o transept i zakrystię. W 1945 r. zniszczono barokowy hełm wieży. Kościół remontowano w latach 70. XX w. i 2006-2007.

Opis

Kościół stojący po wschodniej stronie ul. Wrocławskiej, głównej arterii miasta, w pobliżu rzeki, na niewielkiej parceli wśród gęstej zabudowy mieszkalnej. Od północy i wschodu ogrodzony dziewiętnastowiecznym murem kamienno-ceglanym, od południa i zachodu - współczesnym ogrodzeniem. Wejście na teren kościoła prowadzi przez barokową bramkę z figurą patrona w zwieńczeniu. Budowla murowana z kamienia i cegły, orientowana, jednonawowa, z oskarpowanym transeptem, nosząca cechy renesansu i baroku. Charakteryzuje się rozczłonkowaną, niejednorodną bryłą i nieregularnym rzutem, wynikającym z kilku rozbudów. Korpus nawy urozmaicony od północy i południa przybudówkami zakrystii, krucht i kaplicy, zamknięty od wschodu półkolistą apsydą, od zachodu masywem wieży. Dwukondygnacyjna nawa nakryta dachem dwuspadowym, pozostałe części budowli przekryte dachami jedno-, dwu- i trójspadowymi oraz dachem półstożkowym. Wieża zamknięta dachem w formie ostrosłupa. Elewacje przeprute licznymi oknami o zróżnicowanych rozmiarach, w większości zamkniętymi półkoliście, wypełnionymi na ogół współczesnymi kompozycjami witrażowymi. Wnętrze przesklepione krzyżowo, z bogatym barokowym wystrojem.

Dostęp do zabytku ograniczony. Możliwość zwiedzania wnętrza po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

Oprac. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 10.09.2014 r.