Historia

Kościół parafialny pw. Wszystkich Świętych w Naramicach zbudowany został ok. 1520 r. Parafia w Naramicach istniała już w XV w. Pleban naramicki występuje w dokumentach z 1472 i 476 r. Źródła nie podają dokładnej daty konsekracji kościoła. W protokole wizytacji z 1706 r. odnotowano informację: „Kościół drewniany z zakrystią, kaplicą boczną i wieżyczką na sygnaturkę został poddany konsekracji”. W 1765 r. w świątyni znajdowało się 5 ołtarzy; główny - Wszystkich Świętych i cztery boczne: św. Rocha ,św. Antoniego Padewskiego, Matki Boskiej Częstochowskiej i Matki Boskiej Bolesnej. Pierwszy remont kościoła wykonał miejscowy cieśla Marcin Włodarczyk w latach 1770-72, prawdopodobnie wówczas dobudowano kruchtę zachodnią. Kolejne prace remontowe i konserwatorskie przeprowadzono na początku XIX i w XX wieku.

Opis

Kościół usytuowany jest w centralnej części wsi, pośrodku cmentarza przykościelnego, wygrodzonego drewnianym płotem. Teren otoczony pierścieniem drzew. Kościół orientowany, drewniany, zaliczany do grupy XVI-wiecznych kościołów wieluńskich, odmiany wielkopolskiej. Późnogotycka świątynia składa się z prostokątnej nawy i nieco węższego, wydłużonego prezbiterium zamkniętego trójbocznie. Do prezbiterium od pn. przylegają dwa prostokątne pomieszczenia zakrystii. Przy pn. ścianie nawy usytuowana jest kaplica założona na planie prostokąta. Do nawy przylegają dwie kruchty: od południa - kwadratowa, od zachodu późniejsza, XVIII-wieczna, prostokątna, poprzedzona sienią. W rozczłonowanej, addycyjnie ukształtowanej bryle kościoła dominuje prostopadłościenny korpus nawowy nakryty wysokim dwuspadowym dachem oraz przylegające do niego trójbocznie zamknięte prezbiterium, przykryte oddzielnym dachem wielopołaciowym przedłużonym od pn. nad zakrystię. W kalenicy dachu nad nawą wznosi się ośmioboczna wieżyczka sygnaturki. Nad kaplicą i kruchtą południową - dachy trójpołaciowe. Kruchtę zach. oraz niższą od niej sień przykrywają dachy dwuspadowe. Kościół drewniany, wzniesiony w konstrukcji zrębowej, na betonowej podmurówce, kryty gontem, szalowany z zewnątrz i wewnątrz. W prezbiterium pozorne sklepienie kolebkowe na łuku odcinkowym, w pozostałych pomieszczeniach stropy belkowe płaskie. Elewacje szalowane są pionowo deskami bitymi na styk, z listwowaniem, rozczłonkowane jedynie prostokątnymi otworami okiennymi. Ściany korpusu, prezbiterium, kaplicy, zakrystii i kruchty południowej wieńczy wydatny gzyms w formie bogato profilowanej belki. Do jednoprzestrzennej nawy nakrytej stropem otwiera się: od wschodu węższe prezbiterium z pozornym sklepieniem kolebkowym, zachodnia kruchta oddzielona od nawy pozostałością ściany szczytowej dawnego kościoła oraz północna kaplica. Przy zachodniej ścianie nawy wznosi się chór muzyczny. Pomiędzy nawą a prezbiterium ściana tęczowa z otworem zamkniętym od góry odcinkami łuków, spiętym belką tęczową z krucyfiksem. Wnętrze kościoła zostało współcześnie oszalowane. W oknie zakrystii zachowała się dekoracyjnie opracowana krata z zadziorami. Na uwagę zasługuje barokowe wyposażenie świątyni, które tworzy zespół ołtarzy z 2 poł. XVIII w. W ołtarz główny (1765 r.), z bramkami, wkomponowany został obraz gotycki Zaśnięcia Matki Boskiej datowany na ok. 1480 r.

Zabytek dostępny przez cały rok, możliwość zwiedzania wnętrza po wcześniejszym uzgodnieniu z administratorem parafii.

Oprac. Elżbieta Cieślak, 15.12.2014 r.