Usytuowane zostało ono na dnie doliny niewielkiego cieku wodnego stanowiącego dopływ Sierpienicy. Wał grodziska od strony północnej jest na przestrzeni kilkunastu-kilkudziesięciu metrów zniwelowany podczas budowy drogi jeszcze w wieku XIX. Na północ i wschód od grodziska rozciągają się podmokłe łąki, od strony południowej grodzisko sąsiaduje z zabudowaniami gospodarskimi.

Grodzisko w Mokrzku jest grodziskiem pierścieniowatym o wymiarach ok. 70 x 92 m, zajmującym obszar ok. 70 arów. Szerokość wałów u podstawy dochodzi do 25 m, zaś ich wysokość osiąga 5,5 m.

Ochrona konserwatorska

Grodzisko w Mokrzku, stan. nr AZP 47-55/4 (w miejscowości nr 1) zostało objęte ochroną konserwatorską na mocy wpisu do rejestru zabytków z dnia 22 lutego 1967 r. pod numerem 429/757.

Historia badań

W literaturze po raz pierwszy o grodzisku w Mokrzku wspomina W. H. Gawarecki (1828 r.). W roku 1957 r. Zakład Polskiego Atlasu Archeologicznego przeprowadził na stanowisku badania powierzchniowe i weryfikacyjne. Sondażowe badania wykopaliskowe, prowadzone pod kierownictwem W. Szymańskiego z ramienia ZPAA miały miejsce w 1967 r. Ponowne badania powierzchniowe zostały przeprowadzone w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski w 1989 r. Ponadto na stanowisku miały miejsce inspekcje konserwatorskie ( 1986, 1988, 1988, 2004) mające na celu ocenę stanu zachowania zabytku.

Wyniki badań archeologicznych

W trakcie badań sondażowych, na wschodniej połowie majdanu, założono wykop 38 x 4m. W jego południowym krańcu obejmującym nasyp wałowy zarejestrowano piaszczysty nasyp zawierający w dolnej partii warstewki przepalonego bądź zbutwiałego drewna. Dalej w kierunku północnym, na głębokości ok. 1,2m odnotowano ślady osadnicze w postaci zagłębienia o szerokości ok. 7m, w którym odsłonięto trzywarstwowe skupisko kamieni. Podobne skupisko kamieni wystąpiło w północnym krańcu wykopu u podnóża wału północnego. W partii środkowej wykopu zarejestrowano słabo wyróżniającą się warstwę kulturowa o miąższości ok. 25cm. Materiał zabytkowy pozyskany podczas badań wykopaliskowych to przede wszystkim fragmenty naczyń ceramicznych pozwalające wydatować obiekt na XI w., zabytki metalowe: groty strzał, nóż żelazny, żelazne szydła, oraz paciorek szklany, osełka kamienna.

Datowanie

Odsłonięte podczas badań nawarstwienia kulturowe oraz pozyskany materiał zabytkowy pozwoliły ustalić okres użytkowania grodziska na wiek XI.

Oprac. Agata Byszewska, NID