Historia

Kaplicę pw. św. Huberta wybudowano w latach 1741-1746 z inicjatywy Jerzego Ignacego Lubomirskiego, jako dziękczynienie, po szczęśliwym zakończeniu niefortunnej przygody podczas polowania, w której jej fundator omal nie stracił oka. Budynek powstał w czasie pobytu Karola Henryka Wiedemanna na dworze Lubomirskich w Rzeszowie, zapewne więc pod jego kierunkiem, prawdopodobnie na podstawie projektów wzorowanych na pracach Tylmana z Gameren, formą bowiem przypomina obiekty jego autorstwa. W 1745 r. wnętrze kaplicy ozdobiono polichromią. Kaplicę św. Huberta budowano w lesie, w otoczeniu dąbrowy, ulubionego miejsca polowań panów na Rzeszowie. Po upadku latyfundium Lubomirskich w k. XVIII w. kaplica została zapomniana, ok. poł. XIX w. była już mocno zdewastowana. W następnych dziesięcioleciach osadnictwo na tym terenie rozwinęło się, granica obszarów leśnych przesunęła się kilka kilometrów na pn. a kaplica funkcjonowała jako kościół parafialny w Miłocinie. Od pocz. XXI w., po wybudowaniu nowego kościoła parafialnego, stoi nieużytkowana.

Opis

Kaplica pw. św. Huberta usytuowana jest na południowym krańcu zabudowy wsi Miłocin, na działce o kształcie koła, otoczona wieńcem drzew, z wjazdem na teren kościelny od zach., z drogi prowadzącej przez wieś. Ze wszystkich stron kaplica otoczona jest zabudową zagrodową i polami uprawnymi.

Kaplicę wybudowano na rzucie centralnym, o rysunku krzyża greckiego nałożonego na ośmiobok, z trzema wejściami w trzech ramionach krzyża i ołtarzem w czwartym. Nadano jej jednoprzestrzenną dyspozycję wnętrza, z wydzielonym niewielkim przedsionkiem od frontu, nad którym ulokowano chór dostępny z zewnątrz. Bryła: wysmukła, podpiwniczona, dwukondygnacyjna, zwarta lecz plastycznie rozrzeźbiona, w formie ośmiobocznego graniastosłupa, rozbita jest czterema ryzalitami (wyrastającymi z ramion krzyża w rzucie) zakończonymi od góry trójkątnymi przyczółkami, całość zwieńczona kopułą z latarnią. Od południa i zachodu po elewacjach kaplicy wspinają się dwubiegowe schody a łączący je podest, ulokowany nad wejściem głównym, przechodzi do wnętrza jako empora. Elewacja frontowa jest symetryczna, z wejściem do przedsionka flankowanym półfilarami zakończonymi od góry dwuspadowymi, ceglanymi daszkami w parterze oraz drzwiami z naświetlem powyżej. Pozostałe elewacje rozplanowane analogicznie, lecz bez przedsionka. Wszystkie narożniki opięte są pilastrami, z głowicami podtrzymującymi wydatny gzyms koronujący, wszystkie okna oraz wnęki w ryzalitach podkreślono od góry gzymsem nadokiennym wygiętym w łuk odcinkowy oraz płaskimi obramieniami z kluczem. We wnętrzu zachowały się polichromie późnobarokowe, przypisywane Tomaszowi Medykowi lub Krzysztofowi Kędzierskiemu, bądź też Antoniemu Szulcowi.

Obiekt dostępny z zewnątrz, wnętrze po wcześniejszym umówieniu się w parafii.

Oprac. Mieczysław Kuś, 12.12.2014 r.