Oparte zostało na kompozycji osiowej z wydzieleniem court d’honneur i zamknięciem dziedzińca budynkiem kaplicy z wolutowymi ściankami parawanowymi.

Historia

Pierwsze wzmianki o Mikolinie pochodzą z poł. XVI wieku. W XVII i XVIII w. majątek należał do baronów z górnośląskiego rodu Larischów, a w poł. XVIII w. przeszedł na własność barona Jana Fryderyka von Sauer. W 1771 r. zbudowano barokowy dwór oraz rozbudowano folwark. Na osi dworu postawiono kaplicę. W 1821 r. majątek obejmujący: Golczowice, Narok i Mikolin podzielono i sprzedano. Dwór w Mikolinie zakupił hrabia Henryk Beust. Kolejnymi właścicielami majątku byli: hrabia Aleksander Ballestrem di Montalengo, hrabia Sierstorpff (1862), hrabia Lanckoroński (1864). W 1876 r. majątek nabył Hans Ulrich von Schaffgotsch. Po nim dobra mikolińskie odziedziczyła jego córka (do 1945 r.).

Opis

Dwór znajduje się w pn.-zach. części wsi na terenie założenia dworsko-folwarczno-parkowego. Budynek dworu stanowi północne zamknięcie czworobocznego dziedzińca. Na jego osi, od pd. znajduje się kaplica, a po wsch. i zach. stronie oficyny. Za dworem rozciąga się, założony w latach 30. lub 40. XIX-wieczny park romantyczny. Dwór zbudowano na planie wydłużonego prostokąta z dłuższą elewacją na osi wsch. zach. i tarasami na osi środkowej. Obiekt jest murowany z cegły, z otynkowanymi elewacjami. Podpiwniczony, parterowy, z częściowo mieszkalnym poddaszem dwór nakryto dachem mansardowym.

Elewacja frontowa (pd.) jest dziewięcioosiowa z osią środkową zaakcentowaną płytkim ryzalitem poprzedzonym prostokątnym tarasem z kamiennymi, rozchodzącymi się półkoliście schodami. Artykułowana jest prostokątnymi otworami okiennymi ujętymi uszatymi opaskami i dekorowana płycinami. W dolnej partii ryzalitu znajduje się wejście do dworu, ujęte dwoma parami pilastrów i zamknięte łukiem koszowym, ponad którym umieszczono kartusz herbowy z datą 1771. Druga kondygnacja ryzalitu artykułowana jest pilastrami, pomiędzy którymi znajdują się trzy otwory okienne. Ryzalit zwieńczony jest półkolistym naczółkiem z wolutowymi spływami i wazonami.

Elewacja parkowa (pn.) jest niemal analogiczna jak frotowa. Partia środkowa poprzedzona została tarasem z prostą metalową balustradą, a w piątej i szóstej osi znajdują się porte-fenetre, pomiędzy którymi umieszczono herb. Zwieńczenie dwuosiowej mansardy analogiczne jak w elewacji południowej. Czteroosiowe elewacje boczne artykułowane są prostokątnymi otworami okiennymi w opaskach uszatych rozdzielonych pionowymi płycinami. Wnętrze dworu jest dwutraktowe ze znajdującą się na osi duża sienią, salonem w trakcie tylnym i pomieszczeniami mieszkalnymi w układzie amfiladowym. Częściowo zachował się wystrój architektoniczny, w tym sztukaterie sufitowe, kominki i piece kaflowe oraz wewnętrzna stolarka.

Dostęp do obiektu ograniczony.

Oprac. Aleksandra Ziółkowska, OT NID w Opolu, 03.12.2015 r.