Historia

Ratusz został wzniesiony w r. 1581 na podstawie przywileju króla Stefana Batorego, na miejscu wcześniejszej siedziby, zapewne drewnianej. Po pożarze w 1666 r. został odbudowany z wykorzystaniem piwnic i murów parteru poprzedniej budowli. Piętro wzniesiono w konstrukcji szkieletowej, wieżę podwyższono i umieszczono na niej zegar z kurantem. Ratusz pełnił przede wszystkim funkcję siedziby Rady Miejskiej, ale mieściły się w nim także waga miejska, skarbiec, apteka i skład soli. W trzykondygnacyjnej wieży funkcjonowało więzienie, a przed ratuszem stał pręgierz. Kolejne przekształcenia miały miejsce w latach 1743-1753, po pożarze miasta w 1731 roku. Wówczas odbudowano w całości murowany obiekt o skromnym detalu architektonicznym w stylu barokowym. Obecna forma budynku to efekt odbudowy po pożarze w 1827 roku. Przebudowano wnętrza na parterze i zaadaptowano poddasze wbudowując wystawkę, wieżę zwieńczono neogotyckim hełmem z latarnią, a elewacje opracowano w stylu klasycystycznym.

Opis

Ratusz położony jest w centrum placu rynkowego Starego Miasta. Jest to obiekt o cechach klasycystycznych z zachowanymi reliktami budowli renesansowej i barokowej. Murowany, na planie prostokąta, piętrowy, podpiwniczony, z użytkowym poddaszem, nakryty dachem naczółkowym z czworoboczną wieżą w kalenicy, zwieńczoną hełmem z latarnią. Elewacje przeprute symetrycznie rozmieszczonymi osiami okiennymi, artykułowane rytmem pilastrów oraz gzymsami. Oś fasady została zaakcentowana dużą wystawką w połacie dachu z półkoliście zamkniętymi oknami i trójkątnym zwieńczeniem. W pomieszczeniach parteru zachowały się sklepienia krzyżowe i kolebkowe.

Zabytek dostępny. Możliwość zwiedzania po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

oprac. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 20-12-2017 r.