Historia

Warmia, to kraina historycznie zamieszkana przez pruskie plemię Warmów. W XIII wieku nowo zdobyte przez Zakon Krzyżacki ziemie były umacniane poprzez budowę szeregu grodów drewniano-ziemnych. Zakładano je od nowa, bądź też w miejscach wcześniejszych gródków pruskich Warmów. W Lidzbarku Prusowie utrzymali swoje wpływy do drugiego powstania pruskiego czyli do roku 1274. Działo się tak pomimo faktu, że w roku 1243 papież Innocenty IV, wydając bullę cyrkumskrypcyjną, zlikwidował powołane wcześniej biskupstwo pruskie, a w jego miejsce legat papieski Wilhelm z Modeny dokonał podziału Prus na cztery biskupstwa: chełmińskie, pomezańskie, sambijskie i warmińskie. Pierwszym biskupem warmińskim był Anzelm i dopiero wtedy, w roku 1254 określono zakres terytorialny biskupstwa. Lidzbark Warmiński leżał na terenie biskupstwa, stolicą jednak jeszcze nie był. 

W roku 1308, osadzie powstałej w pobliżu grodu w Lidzbarku, nadano przywilej lokacyjny oparty na prawie chełmińskim. Czterdzieści lat później, około 1350 roku, stolica diecezji została przeniesiona właśnie do Lidzbarka (z Braniewa i później z Ornety), gdyż miał on dogodniejsze usytuowanie. Gród stał się siedzibą władz administracyjno-sądowych podległych biskupowi. Tu udzielano też osadnikom przywilejów na grunta. Utworzono Komorę czyli urząd powołany przez biskupów w celu ułatwienia kontroli gospodarczej terenu. 

Wtedy też zapewne drewniany gródek zastąpiono murowaną rezydencją biskupa Jana I z Miśni. Dotychczasowy obiekt nie mógł bowiem pełnić funkcji rezydencji biskupa. Do użycia trwalszego materiału zmuszały też częste najazdy i udoskonalanie machin oblężniczych. Budowę zamku rozpoczęto w 1350 roku. W latach 1350-1355 wzniesiono fundamenty czteroskrzydłowego założenia, w latach 1355-72 ukończono budowę w stanie surowym, przesklepiono piwnice, przyziemie i piętro główne, a w latach 1372-1401 wzniesiono dwukondygnacyjne krużganki, założono wodociąg oraz otoczono przedzamcze murami obronnymi i fosami. Przypuszczalnie około roku 1390 zakończono prace przy reprezentacyjnym skrzydle południowym a być może i przy innych skrzydłach, gdyż na przełom XIV i XV wieku datowane są pierwsze działania zmierzające do podkreślenia nowej funkcji obiektu, jako stolicy biskupstwa warmińskiego i rezydencji biskupa. Znalazło to wyraz w programie ikonograficznym polichromii Sali Obrad w skrzydle południowym, w skrzydle wschodnim w Sali Sądowej, a także na krużgankach . Znaczenie rezydencji i jej świetność podkreślono także przez zbiór dzieł sztuki, cenne sprzęty i wartościowy księgozbiór. Za czasów biskupa Jana II Stryprock założono w zamku seminarium duchowne. 

Pożar zamku w 1442 roku, a później pożar miasta i zamku w roku 1497, a także działania wojenne: opanowanie zamku przez Związek Pruski (1454 r.), oblężenie przez Wielkiego Mistrza Konrada von Erlichhausen (1466 r.) , wojna księża (tzw. Pfaffen Krieg) związana z wyborem biskupa warmińskiego (1478-1479 r.), to bardzo trudny czas - ponad pół wieku wydarzeń, powodujących wielkie zniszczenia. 

Po roku 1497, czyli pożarze miasta, przystąpiono do odbudowy wnętrz zamkowych. Remont przeprowadzono w czasie kadencji biskupa Łukasza Watzenrode (1489-1512) – jednego z pierwszych biskupów mianowanych po przyłączeniu Warmii do Polski . W czasie prac remontowych przesklepiono na nowo niektóre pomieszczenia w skrzydle północnym i prawdopodobnie zachodnim oraz archiwum w wieży zamkowej. Utworzono też tzw. „Izbę Sybilli” w skrzydle wschodnim. Prowadzono prace malarskie i dekoratorskie we wnętrzach. Prawdopodobnie w 1501 roku pokryto dachówką zachodni ciąg murów nad rzeka Łyną oraz wybudowano ganek prowadzący z zamku do łaźni osadzonej na tych murach. 

W 1520 roku zamek był oblegany przez Wielkiego Mistrza Albrechta, a w roku 1559, w czasie pożaru spaliły się zamkowe dachy, które wyremontowano w rok później. 

Kilkadziesiąt spokojnych lat za czasów biskupów: Stanisława Hozjusza, Andrzeja Batorego, Szymona Rudnickiego, wykorzystano na prace nad rozbudową i wymianą dekoracji. W latach 1562 i 1566 z fundacji biskupa Stanisława Hozjusza wieża zamkowa otrzymała nowe dzwony, z których większy dzwonił co godzinę a mniejszy co kwadrans. 

Pod koniec XVI wieku dotychczasowy czteroskrzydłowy, średniowieczny zamek stał się zbyt ciasny i za wilgotny dla swoich mieszkańców. Biskup Andrzej Batory w latach 1589 – 1599 zbudował więc nowy pałac po stronie północnej zamku. Pałac przytykał do elewacji północnej Sali Sądowej i wieży zamkowej i zwany był „pokojami kardynalskimi”. 

W 1626 roku zamek zdobyły i zdewastowały wojska szwedzkie. W latach 1627-1628, w obawie przed wojskami szwedzkimi, zmodernizowano umocnienia ziemne broniące dostępu do zamku od strony północnej. Na placu, gdzie stał młyn zamkowy wzniesiono „piattaformę” (platformę). 

Kilkadziesiąt lat później (1666-1673) biskup Stefan Wydżga remontował „cubicula ante pontem” (komory przed mostem) od strony południowej i przebudował je na barokowy pałac zwany w literaturze pałacem Wydżgi. 

Przeniesienie mieszkań z zamku do obu pałaców spowodowało w ciągu XVII w. zmianę funkcji wielu pomieszczeń. Cały obiekt przekształcono w ogromny reprezentacyjny salon przeznaczony prawie wyłącznie do podejmowania gości, pełen cennych dzieł sztuki, przedmiotów i sprzętów. Z bogatego wystroju fundowanego przez kolejnych rezydentów zachowało się, niestety, niewiele: trzy portale (jeden w Sali Sądowej z czasów biskupa Szymona Rudnickiego oraz dwa z czasów biskupa Grabowskiego: w kaplicy i tzw. „małym refektarzu” w skrzydle północnym), fragmenty polichromii w dawnej Izbie Sybilli, na krużganku oraz we wnętrzach skrzydła północnego i zachodniego. W toku wspomnianych robót zmieniono dotychczasowe funkcje i adaptowano wnętrza na pokoje przejściowe. Zmieniono też komunikację i doświetlenie. Powstały nowe otwory drzwiowe i okienne, stare zaś zamurowano. Nowe przestrzenie otrzymały nowy wystrój i dekorację stosowną do nowych funkcji. Równocześnie z pracami przy zamku wykonywano roboty budowlane na przedzamczu i przy murach obronnych, zacierając całkowicie pierwotny wygląd poszczególnych partii. 

W wieku XVII zamek lidzbarski doznał wielu zniszczeń i grabieży w czasie wojen polsko-szwedzkich. Największe jednak spowodował król szwedzki Karol XII, który na przełomie 1703 i 1704 roku spędzał w zamku zimę. Z jego rozkazu wywieziono z Lidzbarka zbiory dzieł sztuki, księgozbiór, archiwa, elementy dekoracji i wystroju. 

Wiek XVIII, to ciągłe zmiany i przebudowy budynków na przedzamczu południowym. Biskup Adam Stanisław Grabowski, w roku 1745, przebudował skrzydło wschodnie tego przedzamcza na dwukondygnacyjny, barokowy pałac zwany Pałacem Grabowskiego. Wybudował też stały most, a w latach następnych nadał rokokową dekorację kaplicy zamkowej i ufundował pomnik św. Katarzyny na dziedzińcu przedzamcza. 

Za czasów biskupa Ignacego Krasickiego (1767-1795) rozebrano część murów obronnych oraz pałac biskupa Batorego po stronie północnej, gdanisko i łaźnię po stronie wschodniej. Przebudowano wnętrza skrzydła wschodniego, wykonano nowe polichromie w wielkim refektarzu, a na terenie międzymurza północnego i zachodniego urządzono wspaniałe ogrody i oranżerię. 

Kres świetności biskupiej rezydencji nastąpił w roku 1772 r., gdy Warmię zajęły wojska pruskie, jako wykonawcy aneksji i sekularyzacji (I rozbiór Polski). Zarządzenie o przejęciu przez państwo dóbr biskupich i kapitulnych (oraz złożenie hołdu królowi) oznaczało dla biskupa i kapituły koniec dotychczasowej całkowitej niezależności i samodzielności zarówno politycznej jak i gospodarczej. 

W 1795 roku biskup Ignacy Krasicki opuścił Lidzbark Warmiński, a zamek-rezydencja opustoszała. 

W czasie wojen napoleońskich, w latach 1807-18010, w zamku zorganizowano szpital wojskowy, a po wyzwoleniu zamek przeszedł pod jurysdykcję miasta i w kilkanaście lat później (1831r.) znów został przekształcony na szpital, tym razem zakaźny. 

W latach 30 XIX wieku Nadprezydent Prus Wschodnich i Zachodnich stwierdził, że zamek nadaje się wyłącznie do rozbiórki. Rozebrano więc pałac Wydżgi, a z uzyskanego materiału przeprowadzono najpilniejsze remonty, głównie dachów. Pozostałym materiałem zapełniono fosę zamkową i utworzono groblę dojazdową. Tym samym trwale oddzielono zamek właściwy od przedzamcza. 

Kolejna przebudowa zamku, to adaptacja na sierociniec w połowie XIX w. Część pomieszczeń na poddaszu przeznaczono na mieszkania, wbudowano dwie dodatkowe klatki schodowe w skrzydle północnym i zachodnim, dachy pokryto łupkiem. Równocześnie, w latach zawieruch wojennych zamek pełnił funkcje szpitala wojskowego (lata 1863-1877, 1880 r. i 1914 r.). 

Moment zwrotny w historii obiektu nastąpił w roku 1896, kiedy przystąpiono do prac badawczych. Konrad Steinbrecht, przygotowując materiał porównawczy do rekonstrukcji zamku w Malborku, przeprowadził wizję lokalną w szeregu zamków krzyżackich i biskupich w tym również w Lidzbarku Warmińskim. 

Badania nad rozwojem przestrzennym zamku Steinbrecht prowadził przy współudziale Adolfa Boetticher’a, konserwatora Zabytków Prowincji Wschodnio-Pruskiej. Ich kontynuatorem był Karol Hauke - Budowniczy Zamku (Schlossbaumeister). W roku 1927 rozpoczęto kompleksowe prace konserwatorskie a następnie utworzono Muzeum Zamkowe. 

W czasie II wojny światowej zamek został zajęty przez wojsko a najniższą kondygnacje przeznaczono na więzienie. 

Po wojnie przeprowadzono prace porządkowe i zabezpieczające. Badania i prace konserwatorskie rozpoczęto w 1953 r. Ich największe nasilenie przypadło na lata 1972-1973 i 1980-1985. 

W roku 1957 zamek przejęło Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „Pojezierze”. 

W 1961 r. powołano Muzeum Warmińskie a od 1963 r. zamek jest oddziałem Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie. 

Przedzamcze zostało w ostatnich latach zaadaptowane na funkcje hotelowe. 

Opis

Zamek biskupi w Lidzbarku Warmińskim wybudowano z czerwonej cegły na kamiennych fundamentach. Zespół zamkowy składał się z zamku właściwego oraz dwóch przedzamczy: północnego i południowego. 

Całość wzorowana była na klasycznym krzyżackim założeniu typowego zamku konwentualnego. Zamek wysoki był czteroskrzydłowy, wzniesiony na planie kwadratu o boku 48,5 m.z czworobocznym wewnętrznym dziedzińcem. Komunikację zapewniały zadaszone, murowane krużganki wsparte na ostrołukowych arkadach. Podpiwniczone skrzydła posiadały trzy i cztery kondygnacje. Od strony największego zagrożenia, w narożu północno-wschodnim wybudowano wysoką na ok. 50 metrów, 14-kondygnacyjną wieżę ostatecznej obrony (bergfried). Czworoboczna u podstawy a wyżej ośmioboczna wieża posiadała strzelnice i była zwieńczona krenelażem. Po pożarze w 1442 roku pozostałe narożniki zamku wyposażono w ozdobne wieżyczki pełniące funkcje wartownicze i obronne. W wieży głównej mieściła się kaplica domowa, a nad nią skarbiec dostępny tylko z wyższej kondygnacji. Stosownie do typowego rozwiązania funkcjonalnego zamków krzyżackich, w piwnicach poszczególnych skrzydeł mieściły się magazyny, spiżarnie i składy. W przyziemiu skrzydła zachodniego pomieszczono kuchnię i piekarnię, w skrzydle północnym browar, we wschodnim spiżarnie i zbrojownie. W przyziemiu skrzydła południowego znajdował się wjazd na zamek i wartownia. 

Najważniejsze, pierwsze, piętro zajmowały pomieszczenia reprezentacyjne. Kaplicę i kapitularz umieszczono w skrzydle południowym, wielki refektarz w skrzydle wschodnim, mały refektarz i kredens w skrzydle zachodnim. Skrzydło północne miało charakter nieco bardziej prywatny. Znalazła się tam sala audiencyjna, mieszkanie biskupa i przejście nad parchamem do ganku obronnego i dalej danskeru (gdaniska). Drugie piętro mieszkalne posiadały jedynie skrzydła północne i zachodnie. Mieściły się tam mieszkania wysokich urzędników biskupiego urzędu. 

Poddasze wszystkich skrzydeł, również zgodnie z programem funkcjonalnym zamków konwentualnych, służyło celom magazynowym i obronnym. 

Zamek wysoki otoczony był obwodowym murem obronnym i parchamem, suchą fosą od strony południowej oraz fosą zasilaną wodami rzek od strony wschodniej i północnej. Od zachodu granicę stanowiły wody rzeki Łyny. 

Wjazd na zamek był skomplikowany i prowadził z miasta czyli od strony północnej przez most nad Łyną, międzymurzem wzdłuż muru zachodniego do wieży bramnej przedzamcza południowego. Dalej przez most nad suchą fosą do warownej bramy zamku właściwego i na dziedziniec.

Oprac. Iga Malawska