W jego wnętrzu zachowało się oryginalne barokowe wyposażenie.

Historia

Pierwsza informacja o miejscowości zawarta w źródłach pisanych pochodzi z 1395 r. i dotyczy Jana z Lenartowic. Lenartowice były wsią szlachecką i należały później do wielu różnych rodzin: Marszewskich w połowie XV w., Sobackich i Suchorzewskich w 2. i 3. ćw. XVI w., Pierzchlińskich ok. 1618 r., Niemojowskich przed 1641 r. i Domiechowskich po 1641 r. Kolejnymi jej właścicielami byli Koźmińscy od 1759 r. oraz skoligaceni z nimi Dąmbscy i Gorzeńscy od 1789 r. W 1842 r. wieś znalazła się w rękach rodziny Jouanne, która posiadała ją do 1945 r. Po II wojnie światowej majątek został znacjonalizowany.

Pierwszy kościół w Lenartowicach zbudowany został w 1446 r. z fundacji ówczesnego dziedzica Adama Marszewskiego, a wdowa po nim, Elżbieta, w 1457 r. założyła przy kościele altarię pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny. Parafię erygowano równocześnie ze wzniesieniem kościoła, który otrzymał wezwanie św. Leonarda Opata. W 1 połowie XVI w. zbudowano drugą z kolei świątynię, która otrzymała wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz śś. Stanisława i Wojciecha, a także śś. Katarzyny i Barbary Panny i Męczennicy. W 1758 r. był on na tyle zniszczony, że Marianna z Sapiehów Koźmińska, starościna wschowska w tymże roku ufundowała nową, drewnianą świątynię, której prezbiterium i kruchtę w nieco późniejszym czasie podmurowano z cegieł. W połowie XIX w dobudowano przy ścianie wschodniej prezbiterium murowaną zakrystię. Świątynia ta zachowała się ona do dnia dzisiejszego i nosi wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Opis

Lenartowice to niewielka wieś położona 4 km na wschód od Pleszewa, przy lokalnej drodze łączącej Pleszew z Rokutowem. Kościół Wniebowzięcia NMP usytuowany jest w południowo-zachodniej części wsi, na zachodnim obrzeżu parku podworskiego. Otoczenie kościoła o zarysie prostokąta okolone jest metalowym parkanem na ceglanej podmurówce. Zbudowany na podwalinie drewnianej posadowionej na murowanej z cegły podmurówce. Jej ściany wzniesione zostały w konstrukcji zrębowej i oszalowane. Świątynia składa się z nawy zbudowanej na planie zbliżonym do kwadratu, do której przylega od południa węższe i nieco niższe od niej prezbiterium, zamknięte trójbocznie. Przy ścianie wschodniej prezbiterium znajduje się dużo późniejsza, murowana zakrystia z połowy XIX w. Od strony północnej do nawy przystawiona jest obustronnie oszalowana wieża, nakryta baniastym hełmem z ażurową latarnią i cebulastym zwieńczeniem. W jej przyziemiu znajduje się kruchta. Dachy są dwuspadowe, pokryte dachówka ceramiczną. Wewnątrz znajdują się płaskie, deskowane stropy, a w zakrystii pozorne sklepienie kolebkowe. Przy ścianie północnej nawy usytuowany jest chór muzyczny wsparty na dwóch słupkach.

Większość wyposażenia jest późnobarokowa. Ołtarz główny pochodzi z około 1760 roku i posiada umieszczony w retabulum, otoczonym z obu stron parami kolumn, obraz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (kopia obrazu Murilla, wykonana w 1856 r. przez Engelhardta w Norymberdze), a w zwieńczeniu obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ołtarze boczne powstały w 2 poł. XVIII w. W pierwszym z nich, z prawej strony prezbiterium, znajduje się późnorenesansowy obraz Koronacji Matki Bożej z 1 ćw. XVII w., z umieszczonym u dołu małym herbem Leszczyc i częściowo zniszczonym herbem Elżbiety z Pierzchlińskich Niemojowskiej, prawdopodobnie fundatorki obrazu i dziedziczki Lenartowic z początku XVII w. Natomiast w drugim ołtarzu bocznym z lewej strony prezbiterium znajduje się obraz Przemienienia Pańskiego. W kościele jest także ambona z wizerunkami apostołów 2 połowy XVIII w., kielichowa chrzcielnica 1 ćw. XVII w. oraz zawieszone na ścianach nawy reliefowe Stacje Drogi Krzyżowej.

Przy kościele stoi drewniana dzwonnica, zbudowana w 2 połowie XIX w. w konstrukcji słupowej, na planie zbliżonym do kwadratu i z siodłowym dachem.

Dostępny w czasie mszy.

Oprac. Beata Marzęta, OT NID w Poznaniu, 24-04-2017 r.