W jego wnętrzu zachowało się oryginalne barokowe wyposażenie.

Historia

Kucharki to niewielka wieś znajdująca się w powiecie pleszewskim przy drodze Kuchary-Krzywosądów, około 6 km od Gołuchowa. Najstarsza informacja o miejscowości pochodzi z 1398 r. Była to wieś szlachecka, która przez długi czas znajdowała się w posiadaniu rodziny Trąmpczyńskich. W 1760 r. została rozdzielona na dwa odrębne majątki: Kucharki I i Kucharki II. Pierwszy z nich jeszcze w 1 połowie XIX w. należał do Trąmpczyńskich, od których nabył go w 1846 r. Andrzej Galewski a w 1861 r. Józef Delert. Drugi majątek w szybkim czasie podzielony został na wiele niewielkich dóbr, które znajdowały się w różnych rękach. W 1877 r. Kucharki I stanowiły własność niemieckiej rodziny Scholtz-Knoblochów i na początku XX w. zostały rozparcelowane. Parafię w Kucharkach erygowano najprawdopodobniej na przełomie XIII i XIV stulecia, najpóźniej w 1 poł. XIV w. Należała ona do dekanatu kaliskiego, a na początku XVI w. w jej skład wchodziły, oprócz Kucharek także sąsiednie wsie: Bobry, Czechel z Tworami, Czerminek z Pojedlnicą i Szkudła. Pierwsza wzmianka o kościele pw. Świętej Trójcy pochodzi z dokumentu wydanego w 1427 r., w którym wymieniony został miejscowy pleban Janusz. Kolejnymi proboszczami, zapisanymi w aktach poznańskiego sądu konsystorskiego byli: Dersław (1445), Jan (1447-1463), Andrzej Unisławski (1462), Mikołaj (1464), Piotr (1488), Feliks Rola z Modły (1506-1513), Maciej Kucharski (1521-1529) i Szymon Drapała (1564). O pierwszej świątyni nie ma żadnych informacji, prawdopodobnie była ona drewniana. Drugi kościół zbudowano na przełomie XVI i XVII w. i konsekrowano w 1607 r. Kolejna, trzecia świątynia stanęła na miejscu poprzednich w 1754 roku. Ufundował ją, dzięki staraniom miejscowego proboszcza ks. Piotra Szkudlarskiego, ówczesny dziedzic Kucharek Walenty Otto Trąmpczyński, stolnik sochaczewski.

Opis

Kościół położony jest w centralnej części wsi, przy skrzyżowaniu prowadzących przez osadę dróg. Zbudowany jest z drewna w konstrukcji sumikowo-łątkowej i oszalowany. Wzniesiony na nietypowym planie wydłużonego ośmioboku - prostokąta ze ściętymi narożami, z niewyodrębnionym prezbiterium. Od zachodu i północy dostawione są dwie kruchty, zachodnia o konstrukcji szkieletowej, a do części prezbiterialnej, od południowego wschodu, dostawiona jest nowsza zakrystia. Ściany drewniane w partii nawy wzmacniane są obustronnie lisicami. Otwory okienne korpusu o wykroju w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, w zakrystii w formie leżącego prostokąta, z podokiennikami. Dachy pokryte są gontem a nad nawą umieszczona jest sześcioboczna, smukła wieżyczka na sygnaturkę z ażurową latarnią i cebulastym hełmem. Wnętrze przykryte stropami płaskimi z fasetą, pokrywa polichromia wykonana na przełomie XIX i XX w wieku. Na belce tęczowej umieszczony jest wczesnobarokowy krucyfiks z ok. poł. XVII wieku oraz barokowe rzeźby przedstawiające śś. Sebastiana i Grzegorza. W zachodniej części kościoła znajduje się chór muzyczny wsparty na dwóch profilowanych słupkach. Okna z kwaterkami zamknięte są odcinkami łuku. We wczesnobarokowym ołtarzu głównym z 1 ćw. XVII w. znajdują się częściowo przemalowane obrazy przedstawiające Adoracje Matki Boskiej przez dostojników duchownych i świeckich oraz Świętą Trójcę, a w akantowych uszakach z połowy XVIII w. ustawione są rzeźby śś. Stanisława i Wojciecha. W skład wyposażenia świątyni wchodzi także wczesnobarokowa ambona przyścienna z baldachimem z 1 poł. XVIII w. oraz manierystyczny obraz Anioła Stróża z XVII w. i obraz ludowy św. Rodziny Kaliskiej z 1824 r. Teren przed kościołem ogrodzony jest drewnianym płotem. Od północno-zachodniej strony stoi XVIII-wieczna dzwonnica-brama, o konstrukcji słupowej z 1783 r. z bramą przelotową, która dawnej pełniła funkcję głównego wejścia na teren kościelny Obecnie jest ona zamknięta, a wierni wchodzą przez niewielką bramkę po przeciwnej stronie.

Dostępny w czasie mszy.

Oprac. Beata Marzęta, OT NID w Poznaniu, 04-05-2017 r.