Wystrój dopełniają neobarokowe ołtarze i neorenesansowe witraże. Wnętrze uatrakcyjniają: obraz pędzla Josepha Fahnrotha oraz sceny Drogi Krzyżowej autorstwa Juliana Wałdowskiego z Wrocławia.

Historia

Pierwotny kościół parafialny został zbudowany w 1564 roku. Jego duszpasterzami byli joannici z Czech. W czasie reformacji świątynia została przejęta przez protestantów. Obecny budynek wzniesiono w latach 1847-49 w stylu późnoklasycystycznym według projektu architekta Linke’go.

Opis

Kościół pw. św. Wawrzyńca, położony pośrodku miejscowości, otoczony jest murowanym ogrodzeniem z furtami. Jest orientowany, murowany z cegły i otynkowany. Jest to jednonawowa budowla z nawą na planie prostokąta i półkoliście zamkniętym krótkim prezbiterium z przybudówkami. Charakterystycznym elementem wyróżniającym kościół z krajobrazu jest wieża o przekroju zbliżonym do kwadratu. Nawa główna jest szersza od prezbiterium, obie części oddziela półkoliście zamknięta belka tęczowa. Powtórzenie tego rozwiązania architektonicznego można dostrzec w wydzieleniu apsydy od prezbiterium. Artykulację ścian w nawie ożywiają opilastrowane filary przyścienne. W części zachodniej kościoła umieszczono murowany chór muzyczny wsparty na dwóch filarach. Na zewnątrz ściany dekorowane były boniowaniem w tynku, obecnie zniszczonym i zastąpionym tynkiem cementowym o chropowatej fakturze. Kościół został nakryty dachem siodłowym o jednej kalenicy, krytym blachą. Wieża rozdzielona dawniej gzymsami na pięć kondygnacji, w najwyższej okienka zamknięte półkoliście, pod nimi tarcze zegarowe w otokach. Wieża przykryta niskim dachem namiotowym, na nim chorągiewka z datą 1849.

Wnętrze świątyni wypełnia światło padające przez XIX wieczne witraże o nieznanej atrybucji: dwa z nich są figuratywne. Na pierwszym przedstawiono Jezusa otoczonego przez dzieci, a na drugim Jezusa nauczającego nad jeziorem Genezaret. Na pozostałych witrażach umieszczono na tle glorii symbole chrześcijańskie: kielich z hostią i gołąbek pokoju. Wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z XIX wieku. Ołtarz główny został zbudowany na rzucie elipsy. Po jego dwóch bokach umieszczono po dwie kolumny dźwigające belkowanie, nad którym dominuje ażurowe wolutowe zwieńczenie. Na ołtarzu ustawiono rzeźby śś. Piotra i Pawła, a w jego centrum zawieszono obraz ukazujący Męczeństwo św. Wawrzyńca. Po bokach nawy znajdują się dwa boczne ołtarze, w których umieszczono obrazy św. Antoniego i Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Górne zwieńczenia ołtarzy bocznych dekorowane są rzeźbami aniołków. Po lewej stronie nawy umieszczono neobarokową ambonę z rzeźbami aniołków i wazonem na baldachimie. Elementem spajającym optycznie ołtarze z amboną jest pięknie wykonana marmoryzacja. Wnętrze dodatkowo ubogacają obrazy z pierwszej połowy XIX w. z przedstawieniem Matki Boskiej Szkaplerznej, a także obraz z wizerunkiem św. Jana Nepomucena, obraz z Adoracją — Ducha Św., namalowany na podobraziu drewnianym oraz obrazy Drogi Krzyżowej sygnowane: Julian Wałdowski, Breslau 1897.

Madonna

W prawym ołtarzu bocznym znajduje się prostokątny obraz Madonny z Dzieciątkiem, w literaturze przypisywany Josephowi Fahnroth’owi. Kompozycja ma kształt tonda z narożami wypełnionymi malowanym ornamentem wici roślinnej.

Okrągły kształt pola obrazowego oraz umieszczona centralnie postać Marii ewidentnie nawiązują do kompozycji popularnej w okresie renesansu. Madonna ukazana jest w pozycji siedzącej, w czerwonej sukni i niebieskim płaszczu. Trzyma w ramionach siedzące na jej kolanach nagie Dzieciątko Jezus, które głową przytula się do policzka matki, a prawą ręką obejmuje ją za szyję. Przedstawienie umieszczone zostało na ciemnym tle, doskonale korespondującym z kolorystyką płaszcza Madonny. Jedynym jasnym punktem kompozycji, skupiającym wzrok patrzącego jest postać Dzieciątka i rozświetlona aureolą twarz Marii.

Zabytek dostępny.

Oprac. Magdalena Urbaniak, OT NID w Opolu, 17-05-2017 r.