Stanowi unikatowy element w krajobrazie Działów Grabowieckich i Zamojszczyzny.

Usytuowanie i opis

Kurhan jest położony około 1,5 km na północ w linii prostej od budynku szkoły w Kolonii Sitno, na południowym skraju lasu liściastego, w pobliżu duktu leśnego. Znajduje się na stoku doliny, w miejscu nieeksponowanym.

Kurhan w Kolonii Sitno należy do względnie dobrze zachowanych tego typu obiektów. Posiada średnicę około 5 m, zachowaną wysokość około 2,5 m i czytelną jamę przykurhanową. Zajmuje powierzchnię 315 m2. Stanowisko zostało częściowo zniszczone wkopem rabunkowym o głęb. ok. 50 cm i szer. 1 m, założonym na kulminacji kopca, w jego centralnej części. Teren kopca intensywnie porastają drzewa leśne niszcząc pierwotną substancję zabytku.

Informację o istnieniu pojedyńczego kopca-kurhanu w lesie Kolonii Sitno, znanego od dawna mieszkańcom wsi, przekazał Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków na początku lat 90. XX wieku Henryk Rzeźniak. Stanowisko zostało pozytywnie zweryfikowane w trakcie badań powierzchniowych przeprowadzonych w 1995 roku w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski i rok później wpisane do rejestru zabytków. W trakcie weryfikacji zaobserwowano w centralnej części kopca stary wkop rabunkowy, który częściowo zniszczył pierwotną substancję górnej części nasypu.

Historia

Ze względu na brak archeologicznych badań wykopaliskowych, chronologia kopca-kurhanu została wstępnie ustalona na okres pradziejowy. Najprawdopodobniej kryje pod nasypem pojedynczy grób lub nawet kilka pochówków.

Stan i wyniki badań

Brak archeologicznych badań wykopaliskowych.

Badania powierzchniowe AZP na stanowisku przeprowadziła w 1995 roku Ewa Prusicka.

Kopiec nie był badany wykopaliskowo, ale ważną wskazówką do jego poznania może być informacja przekazana Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków przez pierwszego dyrektora szkoły w Kolonii Sitno - Janusza Wróblewskiego o tym, że około 1,5 km na południe od kurhanu, w miejscu dzisiejszej szkoły w Kolonii Sitno, istniał do lat 70. XX wieku identyczny kopiec. Zniszczony został spychaczem w czasie budowy szkoły. Zawierał dwa pochówki ludzkie szkieletowe oraz zabytki ruchome stanowiące wyposażenie grobów, które obecnie przechowywane są w gablocie szkolnej: grocik i wiór krzemienny, igłę kościaną, dwa płoszcza krzemienne, toporek kamienny i dwa inne narzędzia krzemienne. Świadczą one o tym, że zniszczony kopiec można łączyć z kulturą mierzanowicką. Być może identyczne datowanie posiada zachowany kopiec-kurhan.

Dostępność obiektu dla zwiedzających. Zabytek dostępny.

opr. Ewa Prusicka, OT NID Lublin, 18.04.2016 r.