Wybudowany w Opolu, został translokowany do Kolanowic, gdzie znajduje się od pocz. XIX w. Kościół położony jest na Szlaku Drewnianej Architektury Sakralnej.

Historia

Kościół wzniesiono w 1678 r. w Opolu, jako przyklasztorną świątynię oo. bernardynów, w pobliżu dawnej bramy Bytomskiej. W 1811 r. został w sprzedany mieszkańcom podopolskich Kolanowic, dokąd przeniesiono go po rozebraniu. Po odbudowie został ponownie konsekrowany 19 grudnia 1812 r. Ok. poł. XIX w. do kościoła dobudowano murowaną kruchtę oraz wieżyczkę na sygnaturkę. W 1934 r. kościół był gruntownie remontowany, być może z tego czasu pochodzą lisice wzmacniające ściany nawy od strony północnej i południowej. W 1978 r. wybudowano przykościelną dzwonnicę, a w 1997 r. - dom przedpogrzebowy. W 2001 r. z kościoła skradziono część zabytkowego wyposażenia. Kościół należy do parafii św. Józefa Robotnika w Węgrach.

Opis

Kościół znajduje się na południowym skraju wsi, od wschodu przylega do niego cmentarz, od południa - pola. Jest orientowany, o krótkiej, niemal kwadratowej nawie z dobudowaną od zachodu kruchtą o równej szerokości oraz węższym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium z zakrystią przyległą od północy. Za wyjątkiem elewacji zachodniej oraz zakrystii - otoczony niskimi sobotami. Smukły korpus kościoła jest wyższy od prezbiterium, przykryty dachem dwuspadowym, z połacią zaokrągloną od strony zachodniej. Przy wschodnim szczycie znajduje się ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę, zwieńczona hełmem iglicowym. Nad prezbiterium - wysoki dach wielopołaciowy. Nad kruchtą ulokowana jest drewniana galeria z wejściem na chór, pierwotnie nadwieszona. Galeria, zakrystia i soboty kryte dachami pulpitowymi, pobitymi gontem.Kościół zbudowany jest z drewna, w konstrukcji zrębowej, na ceglanej podmurówce. Kruchta murowana z cegły, dzwonnica w konstrukcji słupowej, szalowana deskami. Konstrukcja sobót złożona z omieczowanych słupów, na których opiera się daszek. Nad nawą i kruchtą wykonano stropy belkowe, nad prezbiterium deskowe, kolebkowe sklepienie pozorne. Ponad chórem znajduje się wąska empora z balustradą tralkową. Przy północnej ścianie prezbiterium niewielka, nadwieszona empora z prostym parapetem. Tęcza w kształcie łuku, na belce tęczowej malowana inskrypcja i data „1678”, a także rzeźba klęczącej Marii Magdaleny (XVII/XVIII w.) przy późniejszym, blaszanym krucyfiksie. Chór muzyczny wsparty jest na dwóch dwulalkowych słupach, przechodzący w emporę przy ścianie południowej. Balustrada chóru zdobiona jest dekoracją malarską - złożoną z 12 kwater, przedstawiającą sceny z życia św. Barbary (XVII/XVIII). Pozostałe wyposażenie jednolite, z okresu powstania kościoła. Strop w nawie, obramienie tęczy, odrzwia i podniebienie chóru pokryte jest dekoracją malarską z motywami wici roślinnej (liście dębu, gruszy, itp.), regencyjnej łamanej esownicy i fryzu festonowego, pochodzące z 2 ćw. XVIII w., z późniejszymi przemalowaniami.

Z zewnątrz kościół jest ogólnodostępny, wnętrze dostępne podczas nabożeństw lub po uzgodnieniu z księdzem proboszczem.

Oprac. opr. Ewa Kalbarczyk-Klak, OT NID w Opolu , 28.08.2014 r.