Historia

Główny budynek Muzeum Lubuskiego, znajdujący się przy ul. Warszawskiej 35, to willa pochodząca z lat 1903-1904. Zbudowano ją dla właściciela fabryki kabli Gustava Adolfa Schroedera. Willa wraz z oficyną została zaprojektowana w 1902 r. przez pracownię architektoniczną Reimarks & Hetzel z Charlottenburga. Po II wojnie światowej budynek przeznaczono na cele muzealne. Oprócz siedziby dyrekcji urządzono tu część wystawienniczą. Na wystawach stałych są prezentowane m.in. zbiory malarstwa polskiego i obcego, rzeźby europejskiej, głównie dziewiętnasto- i dwudziestowiecznej oraz użytkowe i dekoracyjne wyroby secesyjne.

Opis

Siedziba muzeum mieści się w eklektycznej willi z przewagą cech neobaroku, zbudowanej na planie wieloboku. Jest to dwukondygnacyjny, podpiwniczony obiekt z poddaszem użytkowym, nakryty dachem mansardowym z facjatkami w jego połaciach. Elewację frontową urozmaica ryzalit z balkonem, a jej południowo-zachodni narożnik sześcioboczna wieża, którą wieńczy hełm kopulasty. Po stronie północnej willi znajduje się loggia z tarasem u góry, obecnie oszklonym i zadaszonym, zaś wschodniej taras z balustradą ozdobioną fryzem o tematyce roślinnej i zoomorficznej. Elewacje willi ozdabiają piaskowcowe gzymsy i lizeny oraz opaski okienne. W elewacji zachodniej umieszczono wejście głównie z obramieniem w postaci dekoracyjnego portalu zwieńczonego trójkątnym naczółkiem. Wewnątrz willi, w dwukondygnacyjnym holu głównym zachowały się oryginalne elementy jego wystroju: dębowa boazeria, reprezentacyjna klatka schodowa, kasetonowy strop oraz marmurowy kominek z lustrem w stylowej ramie dębowej. W pomieszczeniach, rozplanowanych wokół holu w układzie amfiladowym, w ramach działalności muzeum urządzone zostały wspomniane ekspozycje stałe. Po stronie zachodniej zespołu stoi dwuskrzydłowa, parterowa oficyna z niewielkim dziedzińcem. Obiekt nakrywają dachy mansardowe.

Willę otacza ogród dendrologiczny o powierzchni 3,32 ha, w którym rośnie ok. 150 gatunków drzew i krzewów: m.in. dębów, cisów, klonów, platanów klonolistnych, lip, wiązów oraz magnolii. Można spotkać tu też jodłę kalifornijską i koreańską, wierzbę mandżurską, złotolina japońskiego, mahonię pospolitą, kłokoczkę południową i różanecznika fioletowego. W ogrodzie znajduje się zrekonstruowany, kamienny grobowiec megalityczny kultury amfor kulistych, pochodzący sprzed ok. 4100 lat.

Obiekt dostępny dla zwiedzających w godzinach pracy muzeum.

Oprac. dr Krzysztof Garbacz, OT NID w Zielonej Górze, 03.10.2014 r.