pobudowano fortalicium, zniszczone podczas najazdu wojsk Zygmunta Luksemburskiego w 1382 r. Wieś wzmiankowana w 1369 r. jako własność Bartosza Wezenborga. Zniszczone w 1879 r.

 Opis obiektu

Usytuowanie zabytku

w dolinie rzeki Kuroch, wśród łąk, ok. 300 m na zachód od wsi

Opis stanowiska

grodzisko pierścieniowate o podstawie 73 x 74 m, obecnie o średnicy ok. 65 m i wys. do 1 m. W pierwszej fazie wał grodziska zbudowano w konstrukcji rusztowej, od strony zewnętrznej z kamienną odsadzką, majdan posiada siedmio-warstwowy bruk. Na jego środku znajdowała się studnia o konstrukcji zrębowej. Konstrukcji grodziska z drugiej fazy ze względu na zniszczenie nie można odtworzyć. Obiekt w I i II fazie spłonął.

Dzieje stanowiska

znane co najmniej od 2 poł. XIX w. „Rozwiezione” w 1879 r. Do rejestru zabytków wpisane w 1986 r.

Stan i wyniki badań archeologicznych

Lustracja obiektu w 1934 r. W 1986 r. badania sondażowe Grzegorza Teske. W 1987 badania powierzchniowe w ramach AZP.

 Dostępność obiektu dla zwiedzających

Obiekt ogólnie dostępny

 Autor noty

Opr. Marek Wróbel, OT NID Poznań, PT Trzebiny

 Data przygotowania noty

15-05-2020

Bibliografia

• Hensel W., Hilczer-Kurnatowska Z., 1972, Studia i Materiały do Osadnictwa Wielkopolski  Wczesnohistorycznej, t. 4, s.147-148;
• Marciniak-Kajzer A., 2011, Średniowieczny dwór rycerski w Polsce. Wizerunek  archeologiczny, s. 392;
• Tomala J., 1995, Budownictwo obronne powiatu kaliskiego w XIV-XVIII wieku, s. 117-118.