Obiekt jest źródłem do poznania późnośredniowiecznych i wczesnonowożytnych założeń rezydencjonalno-obronnych. Zabytek ma utrwaloną w krajobrazie formę terenową i jest jednym z nielicznych tego rodzaju stanowisk archeologicznych na Górnym Śląsku.

Historia

W świetle najnowszych ustaleń zabytek to najprawdopodobniej relikt dworu (dworów?) wzniesionego na sztucznie usypanym kopcu – nasypie, a datowanego na ostatnie dziesięciolecia XV w. i 1. poł. XVI w. W starszej literaturze przedmiotu uważano, że stanowisko jest tzw. gródkiem stożkowatym i pochodzi z XIII – XIV w.

Wykopaliska archeologiczne na stanowisku przeprowadzono w 1970 i 1971 roku i jednoznacznie wykazał one dużą wartość zabytkową obiektu. 

Opis

Zabytek znajduje się na terenie wsi, ok. 200 m na południowy – zachód od kościoła. Obiekt położony jest na łące, nad bezimiennym strumieniem, w sąsiedztwie pól i łąk oraz zabudowań wiejskich.

Niewysoki kopiec – nasyp w planie jest owalno-prostokątny i ma powierzchnię ok. 8 arów oraz wymiary, w przybliżeniu, 35 na 27 m. Szeroka fosa jest słabo widoczna w terenie, ale można ją dostrzec dzięki lotniczemu skanowaniu laserowemu.

Zabytek jest dostępny przez cały rok.

Autor: Michał Bugaj, OT NID w Katowicach, 04.06.2018 r.