grodzisko, st. 1 - Zabytek.pl
Adres
Bojanice
Lokalizacja
woj. dolnośląskie, pow. świdnicki, gm. Świdnica
Historia obiektu
Między górą Wawrzyn (Laurienberg), górą Przygrodna (Schlossberg) i górą Lipiec (Elflindenberg) istniała wieś Laurichendorf (Lurkendorf, Lauersdorf, Laurichendorf, Lauersberg) z warownią Laurichen Schloss (Lauersburg). Wieś została wymieniona w Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) jako biskupia wieś czynszowa. Miejscowość wraz z zamkiem miały zostać zniszczone w czasie wojny trzydziestoletniej, ale dokładne okoliczności nie są znane. Badacze niemieccy nie byli zgodni, w którym miejscu należałoby lokalizować wieś i warownię. Za punkt odniesienia zwykle podawali Lipę/y Siedmiu Braci (7 Brüder Linden), która/e znajdowała/y się na przełęczy między Przygrodną i Lipcem.
Archeolodzy, wykonując badania powierzchniowe, sondażowe i lotniczy skannig laserowy potwiedzili, że średniowieczne założenie obronne istniało na pewno na górze Wawrzyn. Brak informacji o badaniach na pozostałych wzniesieniach - Przygrodnej i Lipcu oraz między nimi czyli w miejscu, w którym mogła istnieć wieś Laurichendorf wraz z zamkiem Laurichen Schloss. Niemieckie nazwy zaginionej wsi i zamku sugerują związek z górą Wawrzyn (Laurienberg).
Pierwsze wzmianki o miejscowości Bojanice (Ludwigsdorf), do której administracyjnie należy grodzisko na górze Wawrzyn pochodzą z 1300 roku. W trzeciej ćwierci XIV w. we wsi istniał już kościół. Jako średniowieczni właściciele dóbr wymieniani byli przedstawiciele głównie dwóch rodzin: Rohnau i Betschau. Z 1393 r. pochodzi informacja, z której wynika, że we wsi funkcjonowały dwór i folwark, które Katarzyna Betschau sprzedała w tymże roku Konradowi Rohnau.
Opis obiektu
Usytuowanie zabytku:
Stanowisko archeologiczne jest zlokalizowane w obrębie mezoregionu Gór Sowich, około 2 km na południowy zachód od wsi Bojanice, na szczycie wzniesienia Wawrzyn (503 m n.p.m.), w lesie.
Opis stanowiska:
Założenie obronne na planie owalu o wymiarach 19 x 23 m. Kopiec wysokości 1-1,5 m jest otoczony zachowanymi częściowo: fosą i zewnętrznym wałem. Wał zbudowano z kamieni i gliny. Jego o przeciętna szerokość wynosi 1,0-1,5 m, zachowana wysokość do 0,5 m.
Stan i wyniki badań archeologicznych:
Stanowisko archeologiczne było znane przed 1945 r. W 1930 r. badania powierzchniowe przeprowadził Max Hellmich, w roku 1965 Marian Kaczkowski. W 1966 r. badania sondażowe podjęła Marta Młynarska-Kaletynowa. W ramach akcji weryfikacyjno-poszukiwawczej Archeologicznego Zdjęcia Polski stanowisko było badane powierzchniowo w 1985 roku przez zespół: Witold Nawalicki i Wiesław Rośkowicz.
Dostępność obiektu dla zwiedzających. Zabytek jest dostępny.
Autor noty: oprac. Donata Trenkler, OT NID we Wrocławiu, 21.5.2020
Rodzaj: grodzisko
Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków
Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_A_02_AR.29539, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_02_AR.3128978