Historia

Cmentarzysko znane od okresu międzywojennego, gdy wydobywano żwir do budowy domów osadników wojskowych. Lokalizacja cmentarzyska w pasie granicznym uniemożliwiała zabezpieczenie niszczonych obiektów. W 1952 r. nauczyciel z Głupczyna, wówczas w woj. bydgoskim „rozkopał” dwa groby skrzynkowe. Niestety zabytki z grobów zaginęły. W 1958 r., gdy Maryniec należał do woj. koszalińskiego w wyniku zawiadomienia przez Bolesława Burdę przeprowadzono ratownicze badania wykopaliskowe, w 1959 r. i 1960 r., kierowane przez Romualdę i Franciszka Lachowiczów. W tymże 1958 r. teren cmentarzyska wyłączono spod uprawy i innych prac ziemnych. Obecnie zachowany teren cmentarzyska porasta las sosnowy, a w części stanowi pole uprawne.

W 1993 przeprowadzono badania powierzchniowe w ramach AZP.

Cmentarzysko wpisano do rejestru zabytków dnia 06.12.1958 r.

Opis

Lokalizacja. Położone na wzgórzu będącym częścią moreny czołowej ciągnącej się wzdłuż linii wschód-zachód, nad rynnowym jeziorem Głupczyńskim Małym, ok. 300 m na północny wschód od zabudowań gospodarczych Bolesława Burdy.

Charakterystyka. Cmentarzysko o pow. ponad 950 m2. Groby znajdowały się 0,75 m pod powierzchnią. Przez północną część cmentarzyska w okresie międzywojennym przebiegała granica polsko-niemiecka.

Zbadano obszar o powierzchni 14 arów. Odkryto 43 groby ciałopalne: 9 skrzynkowych (jeden bez obwarowania, 8 z obwarowaniem), 29 popielnicowych (20 z obwarowaniem, dwa z brukiem, z obwarowaniem i resztkami stosu, bez obwarowania, obsypane resztkami stosu, dwa kloszowe i 3 jamowe bezpopielnicowe z resztkami stosu. Ponadto jamy paleniskowe i skupiska fragm. naczyń.

Dostępność. Ogólno dostępny.

Oprac. Marek Wróbel, NID, SPT, zespół pałacowo-parkowy w Trzebinach, 30.09.2020 r.