Historia obiektu

Z dawną wsią Buczki (Buchwald, później Buchwäldchen), obecnie część Ciechowa,  badacze wiążą dobra Katzenschinder i Egilsjagt.  Ufortyfikowany folwark Caczinshinder (potem  Kaczinschinder,  Katzenschinder) po raz pierwszy wymieniono w dokumencie z 1340 r. jako własność Tyczka – sołtysa Buchwald. Przedtem majątek miał należeć do znanego wrocławskiego rodu mieszczańskiego Katzenschinder. Z dokumentu wystawionego w 1376 r., dotyczącego sprzedaży folwarku w Buczkach Mikołajowi Zweibrot przez Mikołaja i Piotra Wendeler wynika, że nazwę Egilsjagt zastosowano dla folwarku Buczki. Jednak już w 1381 r., gdy Werner Aulock sprzedawał Mikołajowi Zweibrot swoje włości w Buczkach w dokumencie sprzedaży wymieniono również drugi folwark zwany Egilsjagt. W dokumencie z 1388 r., potwierdzającym sprzedaż  przez Jana Nebelschütz Małgorzacie von Wederow lasu we wsi Buczki znalazła się informacja, że ów las należy do dóbr Egilsjagt. Z dokumentów sprzedaży wynika, że właściciele Katzenschinder dość swobodnie dysponowali częściami należącymi do dóbr Egilsjagt. Można zatem przypuszczać, że obydwa folwarki, przynajmniej częściowo i przez jakiś czas należały do tych samych osób.

Według Dominika Nowakowskiego na wschód od wsi Buczki istniały w średniowieczu dwa majątki graniczące ze sobą. Badacz identyfikuje stanowisko 1/25 (Das alte Schloss) z dobrami Egilsjagt, a stanowisko 2/26 z majątkiem  Katzenschinder (Das neue Schloss).

Opis obiektu

Usytuowanie zabytku:

Stanowisko archeologiczne jest zlokalizowane lesie, w obrębie mezoregionu Równiny Wrocławskiej, około 1,6 km na wschód od skrzyżowania ul. Leśnej i Dębowej w Buczkach, około 2,3 km na południowy wschód od skrzyżowania ul. Średzkiej i Jaworowej w centrum Ciechowa, ok. 1,5 km na południe od ruin pałacu w Chwalimierzu, ok. 1 km na północny wschód od stanowiska 2/26 (Das neue Schloss).

Opis stanowiska:

Stanowisko jest w znacznym stopniu zniszczone. Założenie obronne prawdopodobnie składało się z dwóch podobnej wielkości członów, po których zachowały się czworoboczne wypłaszczenia otoczone rowami-fosami. Ich całkowita długość wynosi do 120 m, szerokość do 80 m. Na wschodnim plateau są widoczne pozostałości rozkopanego nasypu.

Stan i wyniki badań archeologicznych:

Stanowisko archeologiczne było znane już w 2 połowie XIX wieku. Przed 1930 r. obiekt badał powierzchniowo Max Hellmich, w 1966 r. - Zbigniew Bagniewski. W 1972 r. badania wiertnicze wykonał Eugeniusz Cnotliwy. W okresie między i powojennym stanowisko było znane pod nazwą miejscowści Chwalimierz (Frankenthal).

W 1987 r. w ramach realizacji weryfikacyjno-poszukiwawczej akcji Archeologicznego Zdjęcia Polski dla obszaru 79-24 zespół w składzie: Tadeusz Fercowicz, Andrzej Kosicki i Jerzy Piekalski opracował kartę ewidencyjną stanowiska archeologicznego.

Dostępność obiektu dla zwiedzających. Zabytek jest dostępny. 

Autor noty: oprac. Donata Trenkler, OT NID we Wrocławiu, 28-07-2020