Usytuowanie zabytku

Cmentarzysko kurhanowe znajduje się  w  zachodniej części wsi Skoków, na terenie lasu. Przecina je droga wiodącą ze Skokowa i Podlesia w kierunku Leonina, przy czym sześć kopców znajduje się po północnej stronie drogi, pojedynczy kopiec po stronie południowej. Stanowisko jest położone na niewielkim wyniesieniu w dolinie rzeki Leonki.

Cmentarzysko składa się z siedmiu kurhanów o różnym stanie zachowania. Ich wysokości względne wahają się od od 0,3 do 1,0 m, średnice od 10 do 15 m. Teren cmentarzyska jest porośnięty gęstym lasem. Przecina je dość intensywnie użytkowana droga. Kilka kurhanów jest częściowo zniszczonych dawnymi wkopami rabunkowymi.  Na powierzchni cmentarzyska nie zarejestrowano zabytków ruchomych.

Historia

Na cmentarzysko kurhanowe w Skokowie  jako pierwszy zwrócił uwagę Z. Rybka podczas poszukiwań w latach 1911 i 1912 stanowisk archeologicznych w dorzeczu Chodelki i wprowadził je do literatury archeologicznej w 1913 r. podając, że „W lesie, należącym do wsi Skoków, leży 7 mogił, tworzą one czworobok. Musiały być one już przez kogoś rujnowane, bo świadczą o tym zagłębienia na wierzchołku, powstałe od wybranej ziemi“.  W 1961 roku stanowisko zostało uznane za zabytek z okresu wczesnego średniowiecza (IX wiek). Andrzej Żaki datuje stanowisko na okres od VIII do ok. X wieku. Cmentarzysko zachowało do dziś formę terenową, ale jest częściowo zniszczone drogą poprowadzoną przez jego teren, a także korzeniami drzew i krzewów, które intensywnie porastają kurhany.

Stan i wyniki badań

Archeologiczne badania wykopaliskowe na cmentarzysku  prowadził w 1960 r. Jan Gurba. Z krótkiej notatki wynika, że został przebadany jeden kurhan, w którym odkryto warstwę ciałopalenia. Na podstawie badań ustalono, że cmentarzysko powstało w okresie wczesnego średniowiecza, w IX wieku. Badania powierzchniowe w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski zostały wykonane na stanowisku w 1979 roku.

Zabytek dostępny.

Oprac. Ewa Prusicka, OT NID Lublin,07-07-2020 r.