kaplica pw. św. Walentego - Zabytek.pl
Adres
Kłocko, 143
Lokalizacja
woj. łódzkie, pow. sieradzki, gm. Sieradz
Historia
Kłocko to miejscowość o średniowiecznej metryce. Stanowiła własność szlachecką. Pierwszy obiekt sakralny na jej terenie powstał w latach 1707-11. Była to drewniana kaplica pw. Św. Rocha. Wzniesiono ją w czasie epidemii cholery, jaka dotknęła Sieradz i spowodowała czasowe przeniesienie siedziby władz miasta do Kłocka. Na jej miejscu wzniesiono w r. 1756 kaplicę pw. Św. Walentego. Obiekt spłonął w l. 30 XIX w. W r. 1838 powstała obecna budowla. Powiększono ją w XIX lub na początku XX w., przez dostawienie kruchty. Obiekt stanowił filię kościoła pw. Wszystkich Świętych w Sieradzu, przez pewien okres msze odprawiano w nim okazjonalnie, od r. 1972 posiada status świątyni parafialnej.
Opis obiektu
Usytuowanie zabytku
Kaplica, ob. kościół usytuowany jest przy skrzyżowaniu dróg z Sieradza Charłupi Wielkiej i Jezior, w zachodniej części wsi. Jest orientowany.
Styl/cechy stylowe, informacja o proweniencji artystycznej
Budowniczym obiektu był prawdopodobnie Jakub Wieszkiewicz z Sieradza.
Plan i bryła (wraz z określeniem typu: bazylika, hala, itd.), z określeniem funkcji i nazw/wezwań części składowych obiektu np. kaplic
Budynek wzniesiono na rzucie trzech połączonych brył, z których skrajna wschodnia (prezbiterium) jest pięciobokiem, pozostałe czworobokami. Od północy do prezbiterium i części nawy przylega zakrystia. Bryła świątyni jest zwarta. Najwyższą partię stanowi nawa, jej przedłużenie stanowi nieco niższa kruchta, zaś zamknięte trójbocznie prezbiterium jest niższe i węższe. Konstrukcja zrębowa. Poszczególne elementy obiektu posiadają odrębne połacie dachowe: dwuspadowe nawa i kruchta, pulpitowy zakrystia i wielospadowy prezbiterium. Na dachu nawy znajduje się niewielka sygnaturka z latarnią.
Materiał, techniki budowlane, konstrukcja
Murowany fundament dźwiga drewnianą bryłę. Ściany o konstrukcji zrębowej zostały z zewnątrz okryte pionowym szalunkiem. Więźba dachowa o konstrukcji płatwiowo- jętkowej. Pokrycie dachowe stanowią gonty.
Opis elewacji
Wszystkie elewacje posiadają tynkowany na biało cokół (o zróżnicowanej wysokości), odeskowane pionowo ściany. W elewacji zachodniej znajduje się główne wejście do świątyni- prostokątny otwór wypełniają współczesne dwuskrzydłowe drzwi. Nad nimi umieszczono prostokątne, sześciokwaterowe niewielkie okno. Powyżej znajduje się trójkątny szczyt, poprzedzony okapnikiem. W elewacji południowej zastosowano okna zwieńczone odcinkowo, w północnej zwieńczone odcinkowo okno nawy oraz prostokątny otwór okienny doświetlający zakrystię a także prostokątne otwory drzwiowe w kruchcie i zakrystii.
Opis wnętrza
Wnętrze jednonawowe, nie posiada wyodrębnionej kuchty. Część prezbiterialna jest węższa, zamknięta trójbocznie. W zachodniej części znajduje się chór muzyczny, umieszczony na dwóch słupach. Wnętrza przekrywają płaskie stropy, pokryte boazerią. Ściany także pokryto klepkami. Podłoga wykonana została z desek.
Opis wyposażenia
Wyposażenie świątyni stanowią obiekty powstałe głównie w XVIII i XIX w. Ołtarz główny, architektoniczny, osiemnastowieczny, jest przykładem stylu barokowego. W jego retabulum znajduje się obraz patrona, św. Walentego z ok. połowy XIX w. Flankowany jest przez 6 figur świętych umieszczonych na ścianach prezbiterium. Pierwotnie rzeźby te stanowiły elementy ołtarzy bocznych, które zostały zlikwidowane.
Dostępność obiektu dla zwiedzających. Obiekt dostępny cały rok, wnętrze po uzgodnieniu z ks. Proboszczem.
Autor noty: Anna Michalska OT NID w Łodzi, 12-09-2023 r.
Rodzaj: kaplica
Styl architektoniczny: nieznana
Materiał budowy:
drewniane
Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków
Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_10_BK.134354, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_10_BK.166968