Na murze wtórnie umieszczone zostały liczne renesansowe płyty nagrobne i epitafia.

Historia

Kościół w Wierzbicach (niem. Wirrwitz, od 1937 r. Konradserbe) istniał już w XIV w. Z roku 1358 pochodzi wzmianka o tutejszym plebanie. Ok. poł. wieku XVI kościół przejęty został przez protestantów. Od roku 1654, ponownie katolicki, odebrany w ramach działań kontrreformacyjnych.

Kościół jest obiektem wielofazowym, wielokrotnie przebudowywanym. Najstarszą częścią obecnej budowli jest prezbiterium, które powstało w 2. poł. XIV w. lub w wieku XV. Nawa i zakrystia zbudowane zostały zapewne na pocz. wieku XVI. Ok. roku 1540 kościół został przebudowany staraniem Fryderyka von Gutthäuera, posiadacza miejscowych dóbr szlacheckich. Przypuszcza się, iż w tym czasie zbudowana została na osi korpusu, obecnie nieistniejąca, masywna wieża. Kolejna przebudowa kościoła przeprowadzona została w końcu wieku XVI. Podwyższony został wówczas dach nad korpusem nawowym. Na poddaszu urządzono spichlerz. W tym czasie także rozebrano wieżę, a w jej miejscu zbudowano znacznie węższą z wyciągiem do transportu zboża. W końcu wieku XVI kościół otrzymał nowe wyposażenie między innymi nowy ołtarz oraz drewniany manierystyczny chór muzyczny, częściowo zachowane do czasów obecnych.

W roku 1612 po zakrystią wykonana została krypta dla Adama Reibnitza, właściciela wierzbickich dóbr szlacheckich. Około roku 1746 przy nawie, od północy dostawiony został aneks z kryptą Hildebrandta Rudolfa von Hund und Altgrottkau, kolejnego właściciela majątku szlacheckiego w Wierzbicach.

Po roku 1892 powstał nowy portal główny oraz wystawiono kruchtę południową. W roku 1939 w mur cmentarny wmurowano liczne nowożytne płyty nagrobne i epitafia. Po 1945 roku kościół był wielokrotnie remontowany. Około roku 1975 rozebrano aneks z kryptą i w jego miejscu wzniesiono współczesną przybudówkę.

Opis

Kościół orientowany położony jest w środkowej części miejscowości, po wschodniej stronie drogi wiejskiej, otoczony warownym cmentarzem, ogrodzonym kamiennym murem.

Kościół gotycki, murowany z cegły z użyciem zendrówki. Jednonawowy z nieco węższym prostokątnym prezbiterium i wąską wieżą na osi od zachodu. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia, do nawy współcześnie wzniesiony aneks, zbudowany w miejscu wcześniejszego z kryptą Hildebrandta Rudolfa von Hundt und Altgrottkau. Do południowej elewacji nawy dostawiona została niewielka prostokątna kruchta. Elewacja południowa prezbiterium jest dwuosiowa o otworach okiennych zamkniętych łukiem ostrym, oszkarpowana, ze skośnymi przyporami w narożach. Południowa elewacja nawy trójosiowa o ostrołucznych otworach okiennych, umieszczonych w nieco większych wnękach. Północne elewacje nawy i prezbiterium bez otworów okiennych, przesłonięte zostały dostawionymi aneksami. W wieży znajduje się otwór drzwiowy, zamknięty łukiem pełnym, w ceglanym obramieniu. Nawa i prezbiterium kryte są wysokimi dwuspadowymi dachami. Wieża, nieznacznie wyższa od szczytu nawy, zwieńczona została wielopołaciowym, wysokim dachem.

Wnętrze przykryte jest stropem, zakrystia sklepiona została kolebką. Częściowo zachowany jest manierystyczny chór muzyczny z k. XVI w. Ołtarz główny zestawiony został w roku 1939 z elementów manierystycznego tryptyku. Późnobarokowa ambona pochodzi z 1733 roku. W kościele znajduje się także późnogotycka figura Matki Bożej z Dzieciątkiem z ok. 1450 r.

W murze cmentarnym zachowane są, wtórnie wmurowane w 1939, roku płyty nagrobne i epitafia, pochodzące z wnętrza kościoła.

Obiekt dostępny. Otwarty w czasie nabożeństw.

Maria Czyszczoń, 17.03.2017 r.