Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

kościół parafialny pw. Najświętszego Serca Jezusa - Zabytek.pl

kościół parafialny pw. Najświętszego Serca Jezusa


kościół 1927 - 1935 Płock

Adres
Płock

Lokalizacja
woj. mazowieckie, pow. Płock, gm. Płock

Kościół stanowi przykład sakralnej architektury dwudziestolecia międzywojennego na Mazowszu.

Historia

Imielnica, do XIX w. zwana również Jemielnicą, była wsią należącą do biskupów płockich. Wiemy, że już w połowie XIII w. istniał tu kościół św. Jakuba. Od XVI w. do 1925 r. parafia w Jemielnicy należała do kolegium mansjonarzy katedralnych, a jeden z nich był tutaj proboszczem. W 1982 r. wieś została przyłączona do miasta Płocka.

Pierwszy drewniany kościół istniał tu do 1835 roku. Wiadomo, że miał dwie kaplice i był wielokrotnie remontowany. Kolejną drewnianą świątynię wzniesiono w latach 1836-1837.

Od początku XX w. w pobliskich Borowiczkach powstała cukrownia i stale rosnąca liczba ludności wymusiła wzniesienie większej, murowanej świątyni. Początkowo planowano zbudować nowy kościół w miejscu poprzednich. Po oględzinach budowniczych stwierdzono jednak, że teren ten jest nierówny i obfitujący w wody gruntowe. Dodatkowo, miejsce to nie znajdowało się w centrum Imielnicy, ale na jej obrzeżach. W związku z powyższym wybrano nową działkę, w środku parafii, tzw. Białe Pole, położone nieopodal przecięcia się dwóch dróg bitych: płocko-warszawskiej i borowicko-gulczewskiej. Już w 1914 r. wybrano komitety budowlany i architekta, którym miał zostać Oskar Sosnowski. Niestety, I wojna światowa przerwała prace przygotowawcze. Do dalszych działań przystąpił w 1925 r. ks. Władysław Skierkowski, znany również jako badacz kultury kurpiowskiej. Architektem kościoła został w rezultacie Bruno Zborowski. Obecna świątynia zbudowana została w latach 1927-1935 w formie nawiązującej do starej, drewnianej. Aktu konsekracji dokonał bł. bp Leon Wetmański. Kościół otrzymał wówczas nowe wezwanie - Najświętszego Serca Jezusowego. Po ukończeniu budowy i wyświęceniu nowego kościoła, rozebrano stary pw. św. Jakuba Apostoła pozostawiając jedynie kryptę grobową.

Opis

Kościół par. pw. Najświętszego Serca Jezusowego znajduje się we wschodniej części dzisiejszego Płocka, przy ul. Wyszogrodzkiej, stanowiącej odcinek drogi krajowej nr 62.

Budynek jest murowany z cegły i nietynkowany. Kościół wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta o układzie jednonawowym z niższym prezbiterium na osi zamkniętym półkoliście i kaplicami po obu stronach. W fasadzie znajduje się wieża, która stanowi nawiązanie do drewnianego obiektu tego typu w nieistniejącym już dzisiaj kościele pw. św. Jakuba. Współczesne wnętrze zdobi polichromia, powstała pod nadzorem Wiktora Zina a także znajdujące się w prezbiterium witraże. Jak podaje Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, nieistniejące dziś malowidła we wnętrzu wykonał Władysław Zych.

Budynek mimo iż jest murowany, swoją formą nawiązuje do tradycyjnego, drewnianego budownictwa polskiego. Dostrzec to można szczególnie w opracowaniu hełmu wieży, jak i szczytach absyd. Również układ wnętrza przypomina drewniane wiejskie jednonawowe kościoły o suficie prostym.

Od 2005 r. kościół stał się miejscem kultu św. Joanny Beretty Molli po sprowadzeniu jej relikwii i wybudowaniu bocznego ołtarza ku jej czci.

Od 2014 r. w krypcie kościoła spoczywa gen. Piotr Bontemps (1777-1840) z małżonką Różą przeniesieni z krypty grobowej nieistniejącego kościoła pw. św. Jakuba Apostoła.

Kościół dostępny z zewnątrz, wewnątrz przed i po nabożeństwach.

Oprac. Bartłomiej Modrzewski, NID OTW, 17-12-2015 r.

Rodzaj: kościół

Styl architektoniczny: nieznana

Materiał budowy:  ceglane

Forma ochrony: Rejestr zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_14_BK.183414