Jest świadectwem bogatej historii Kościoła rzymsko-katolickiego miasta. W swoim zrębie zachował oryginalną średniowieczną konstrukcję, co stawia go w rzędzie najstarszych kościołów drewnianych regionu. Drewniana osiemnastowieczna dzwonnica przykościelna jest natomiast reliktem pierwotnego kłodawskiego kościoła pw. św. Idziego, wzniesionego już w XI w. jako wotum dziękczynne księcia Władysława Hermana.

Historia

Okolice Kłodawy zasiedlane były od głębokich pradziejów. Pierwsze ślady osadnictwa w okolicach Kłodawy sięgają 4000 lat p.n.e. i związane są z kultura naddunajską. Kolejne fazy osadnictwa związane są z epoką brązu i wczesną epoka żelaza oraz kulturą przeworską. Ponadto na terenie tzw. Starej Kłodawy (okolice ob. ul. Witanowskiego i 11 Listopada) odkryto cmentarzysko kultury łużyckiej. We wczesnym średniowieczu osadnictwo na tym terenie nabiera intensywniejszego przebiegu. W 1383 r. Kłodawa wymieniona została w dokumentach jako miasto. Stanowiła wówczas własność Bartosza Wezenborga nadaną z rąk księcia mazowieckiego Siemowita IV. Po klęsce politycznej Siemowita, aspirującego do objęcia korony polskiej i koronacji Jadwigi Andegaweńskiej Kłodawa stała się miastem królewskim i siedzibą starostwa niegrodowego. Prawa miejskie na prawie magdeburskim zostały nadane Kłodawie przez króla Władysława Jagiełłę w 1430 roku. W następnych dziesięcioleciach miasto rozwijało się dzięki życzliwości królów polskich. Kazimierz Jagiellończyk w 1455 r. uwolnił Kłodawę z opłat celnych i targowych, a po zarazie w 1464 i pożarze miasta w 1465 r. wspomógł odbudowę miasta i doprowadził do budowy w nim szpitala. Miasto szczególnie zyskało za czasów panowania Zygmunta I Starego dzięki kolejnym ulgom wprowadzanym przez niego, a jego zona, królowa Bona Sforza sprowadziła do Kłodawy sukienników. W czasie potopu szwedzkiego Kłodawa została spalona przez wojska szwedzkie, co doprowadziło do niemal całkowitego wyludnienia miasta.

Dzwonnica wzniesiona została w XVIII w. przy kościele parafialnym pw. św. Idziego. Po jego rozebraniu w 1818 r. została przeniesiona na obecne miejsce na cmentarzu parafialnym. W 1976 r. została wyremontowana – wymieniono wówczas szalowanie ścian i położono gont na dachu.

Opis

Zespół kościoła cmentarnego pw. św. Sebastiana położony jest w pd. zach. części miasta na terenie cmentarza rzymsko-katolickiego. 

Drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej wzniesiona została na planie prostokąta na pn. wsch. od kościoła przy bramie wejściowej na cmentarz. Wzmocnione w przyziemiu ukośnymi słupami i oszalowane pionowym deskowaniem ściany nakryte są namiotowym dachem gontowym zwieńczonym niewielkim krzyżem. W górnej partii ścian budowli umiejscowione są podwójne prostokątne okna z poziomymi żaluzjami.

Kościół i dzwonnica dostępne dla zwiedzających z zewnątrz.

Oprac. Tomasz Łuczak, 19-03-2018 r.