Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

kościół ewangelicki, ob. rzymskokatolicki parafialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa - Zabytek.pl

kościół ewangelicki, ob. rzymskokatolicki parafialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa


kościół 1742 - 1747 Lubięcin

Adres
Lubięcin, 81

Lokalizacja
woj. lubuskie, pow. nowosolski, gm. Nowa Sól

Przykład barokowej świątyni wzniesionej w konstrukcji szkieletowej z częściowo zachowanym wyposażeniem.

Historia

Najstarsza wzmianka o Lubięcinie, pochodząca z 1372 r., dotyczy tutejszej parafii. W tym czasie we wsi znajdował się drewniany kościół, który spłonął prawdopodobnie podczas wojny trzydziestoletniej. Na jego miejscu, na wzgórzu, na pocz. XVIII w. wzniesiono nową, kamienno-ceglaną świątynię. Niezależnie od niej, w środkowej części wsi, w latach 1742-1747, z inicjatywy książęcego rodu Pignatelli, powstał kościół ewangelicki (ob. kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa). Szachulcowa budowla pierwotnie nie posiadała sygnaturki. Dobudowano ją w 1862 roku. Około 1930 r. przeprowadzono renowację świątyni. Po II wojnie światowej kościół został przejęty przez katolików i poświęcony już w 1945 roku. W 1960 r. zlikwidowano arkady we wsch. części i ceglaną posadzkę. Podczas remontów w latach 80. XX w. odnowiono elewacje, wykonano sklepienie pozorne, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową, a wnętrze obito boazerią. Przed 1990 r. zamurowano część otworów okiennych.

Opis

Kościół usytuowany w środkowej części wsi, przy rozjeździe dróg do Nowej Soli, Konotopu i Sławy. Na placu przykościelnym, po stronie pn.-wsch., parterowa plebania z 1. poł. XIX wieku. Świątynia barokowa, wzniesiona w konstrukcji szkieletowej, salowa. Założona na planie wydłużonego prostokąta o ściętych narożach, z zakrystią przylegającą od wsch., kruchtą – od zach. i dwoma aneksami umieszczonymi symetrycznie na osi dłuższych boków. Korpus główny nakryty dachem wielospadowym, parterowa zakrystia – dachem trójspadowym, a ryzality – dachami dwuspadowymi. Centralnie w kalenicy usytuowana ośmioboczna sygnaturka z latarnią (1862). Elewacje artykułowane regularnym układem słupów, rygli i zastrzałów oraz dwoma poziomami zamkniętych odcinkowo okien. Wnętrze nakryte pozornym sklepieniem kolebkowym. Wzdłuż ścian empora wsparta na ośmiu filarach i dwóch kolumnach o kompozytowych głowicach. Zachowany późnobarokowy ołtarz z 2. poł. XVIII w., prospekt organowy z przełomu XVIII i XIX w. i witraże z 1907 roku.

Dostęp do zabytku ograniczony. Możliwość zwiedzania wnętrza po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

oprac. Anna Jackiewicz, OT NID w Zielonej Górze, 11-12-2017 r.

Rodzaj: kościół

Styl architektoniczny: barokowy

Materiał budowy:  szachulcowe

Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_08_BK.35243, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_08_BK.125822