Sama wieś była rybacką osadą słowiańską; nazwa pojawia się w dokumentach w XV w.Autor projektu pałacu nawiązał do popularnego typu siedzib szlacheckich z XVIII/XIX w. Nowatorstwo bryły twórca uzyskał przez wywyższenie narożnych ryzalitów przy fasadzie i zwieńczenie ich attykami oraz poprzez przecięcie środkowej części elewacji frontowej ryzalitem zakończonym trójkątnym, niskim tympanonem. Umieszczono w nim szeroką półkolistą niszą biegnącą przez całą wysokość fasady. We wnęce znajduje się wejście z nadświetlem na poziomie pierwszego piętra. Formy antyczne w postaci bogactwa detali architektonicznych ozdabiają elewacje i wnętrza. Zastosowano palmety wieńczące szczyt centralnej wnęki, fryzy roślinne i geometryczne, gzymsy, obramowania okien, a w środku: nisze, medaliony i inne elementy wywodzącej się ze świata sztuki starożytnej Grecji. W nawach zewnętrznych oraz w hallu stały posągi antycznych kobiet. Ciekawym elementem dekoracji elewacji jest okno iluzjonistyczne.Klasycystyczny pałac przez lata był wielkiej rangi rezydencją gminy Moryń należącą do marchijskich rodów rycerskich. Pałac ufundował syn starosty Chojny, Friedrich von Mülheim – wielki koniuszy pruski, ochotnik podczas walk napoleońskich (6 Królewski Pruski Regiment Kirasjerów), członek dworu królewskiego, hodowca koni pełnej krwi arabskiej. Friedrich był przyrodnim bratem Idy von Lüttichau – artystki oraz mecenaski sztuki, którą sam Richard Wagner nazwał „pierwszą kobietą wyższej sztuki” i zadedykował jej partyturę „Latającego Holendra”. Pałac po śmierci Friedricha otrzymała córka Idy, Henrietta. Pałac wraz z zabudową folwarczną pozostawał w posiadaniu rodziny; dziedziczono go w linii żeńskiej. Ostatnimi właścicielami byli członkowie arystokratycznego rodu von Rohr. W latach 30-tych XX w. w pałacu mieszkała między innymi wnuczka Karla von Rohra, Barbara von Kalckreuth – rzeźbiarka i malarka, żona słynnego niemieckiego malarza Conrada Hommela. Po wojnie pałac został zasiedlony przez ludność napływową. Na jego terenie znajdował się sklep gminny. Od tego czasu rezydencja popadła w ruinę. Nie przeprowadzano istotnych remontów.