Historia

Decyzja Rady Miejskiej o budowie nowej szkoły w Jarosławiu zapadła w 1899 r. Dwa lata później budynek był ukończony i oddany do użytku: szkole ludowej żeńskiej im. Księżnej Anny Ostrogskiej oraz szkole ludowej męskiej im. Ks. Stanisława Konarskiego. Wybudowany został w bezpośrednim sąsiedztwie narożnego budynku zw. „cukiernią” oraz gmachu c. k. Okręgowej Dyrekcji Skarbu i Urzędu Podatkowego. Narożną „cukiernię” w l. 1913-1914 zastąpił gmach Banku Austro-Węgierskiego. Przed II wojną światową, w związku ze zmianami w szkolnictwie jarosławskim, budynek stanowił siedzibę szkół powszechnych: im. Adama Mickiewicza oraz im. St. Konarskiego i św. Kingi. W 1941 r. pomieszczenia szkolne zajął Wermacht na kwaterę Grupy Kwatermistrzowskiej. We wrześniu 1944 r. młodzież ponownie rozpoczęła naukę. Od 2018 r. w budynku mieści się żłobek miejski. Obiekt był wielokrotnie remontowany. Zasadniczym zmianom w 1965 r. uległo zwieńczenie elewacji i dach w obrębie połaci dachowej od strony ulicy. Zlikwidowano wówczas trójstopniowy szczyt z ozdobnymi sterczynami i zamieniono pokrycie z dachówki ceramicznej na blachę. Zlikwidowano także wewnętrzną klatkę schodową przy wejściu od strony pn., drewniane schody zastąpiono żelbetowymi, wymieniono posadzki, większość wewnętrznej stolarki drzwiowej i część okiennej. W l. 2007-2009 przeprowadzono remont więźby, pokrycia dachu i elewacji szkoły. Wielokrotnie remontowane były korytarze i wnętrza klas, dostosowywane do potrzeb oddziałów integracyjnych funkcjonujących przy Szkole Podstawowej nr 11, która funkcjonowała w budynku do 2016 r.

Opis

Szkoła usytuowana jest w zwartej zabudowie zach. pierzei ul. Kraszewskiego, pomiędzy dwoma budynkami użyteczności publicznej i vis a vi kamienic o podobnych gabarytach. Wybudowana na planie prostokąta, jako trzykondygnacyjna, przykryta dachem dwuspadowym, ze skromnym eklektycznym wystrojem, którego neogotycyzujący charakter podkreślał pierwotnie szczyt wieńczący frontową elewację. Wymurowana jest z cegły i otynkowana w obrębie parteru od strony ulicy i elewacji pn. oraz całej elewacji od strony podwórza. Elewacja frontowa szesnastoosiowa, z pseudoryzalitem pośrodku zaakcentowanym lizenami. W dolnej kondygnacji boniowana, w górnych rozczłonkowana jest tynkowanymi ciągłymi pasami podokiennymi i pasami przerywanymi ciągnącymi się  na wysokości zamknięcia otworów okiennych. Zwieńczona mocno wysuniętym profilowanym gzymsem, podbudowanym fryzem arkadkowym. Analogiczny fryz rozciąga się również nad oknami I p. w obrębie pseudoryzalitu. Główne wejście usytuowane w pd. części pseudoryzalitu, zamknięte łukiem odcinkowym, podobnie jak wszystkie okna. Elewacja boczna, pięcioosiowa, jest niesymetryczna. W parterze pośrodku znajduje się wejście zamknięte oryginalnymi drzwiami z nadświetlem i prześwitami oraz dwa okna po bokach (jedno zamurowane). Nad drzwiami na obydwu piętrach okna dziewięciokwaterowe (wtórne) a po ich zach. stronie po trzy okna prostokątne, wszystkie w opaskach. Elewacja tylna dziewięcioosiowa, z ryzalitem dwuosiowym pośrodku, pozbawiona jest architektonicznego wystroju.

Dostęp do zabytku ograniczony. Wnętrze dostępne po uzgodnieniu.

Oprac. dr Jadwiga Stęchły, NID OT w Rzeszowie, 29.01.2019 r.