Stanowi on atrakcyjny element w krajobrazie wsi.

Historia

Tradycja istnienia założenia dworskiego w Husowie sięga XVI w., istniał w tym czasie Błażowej majątek należący do Pileckich, później do Odrowążów, Lubomirskich, Ulenieckich, Preków, de Vaux, Mierów, Jawornickich i Oborskich. W XIX w. istniało założenie dworskie złożone z drewnianych budynków, w którym dominował dwór ulokowany na osi lipowej alei dojazdowej. W 1 poł. XIX w., gdy w założeniu dworskim zamieszkali Teresa z Mierów z mężem Eustachym Jawornickim, rozbudowano modrzewiowy dwór, ulokowany na zakończeniu lipowej alei a park, wzbogacony wieloma nasadzeniami, zyskał nowy układ alejek, przy źródełku Marusza wybudowano altankę. Po spaleniu się dworu w 1900 r. przebudowano stojącą nieopodal, powstałą ok. poł. XIX w., murowaną oficynę dworską dostosowując ją do potrzeb siedziby pańskiej, dobudowano do niej od strony pn. piętrową część i częściowo przebudowano wnętrza. Powstały w wyniku przebudowy dwór zyskał wygląd typowy dla siedziby ziemiańskiej o stylistyce nawiązującej do klasycystycznej.  W l. 30. XX w. majątek oddano w dzierżawę. Część gruntów należących do Oborskich została rozparcelowana jeszcze przed 2 wojną światową a w 1944 r., po wprowadzeniu reformy rolnej majątek został rozparcelowany w całości. W budynku dworu urządzono mieszkania dla nauczycieli i pracowników PGR. W 1987 dwór z parkiem zostały przekazane przez Gminę Markowa, dotychczasowego właściciela zespołu, miejscowej parafii rzymsko – katolickiej. Od poł. XX w. stan techniczny dworu pogarszał się, obecnie jest on w stanie ruiny. 

Opis

Zespół dworsko - parkowy położony jest we wschodniej części miejscowości Husów, na stoku doliny schodzącej w kierunku południowo zachodnim do lokalnego potoku Husówka. Park ulokowany jest na terenie o dużym spadku, sięgającym 30 m. Teren dawnego założenia dworskiego podzielony jest pomiędzy kilku właścicieli, dwór z parkiem jest od około 30 lat własnością miejscowej parafii.

Park o kształcie wydłużonego, w kierunku pn. – pd., prostokąta ulokowany jest w pewnym oddaleniu od lokalnej drogi, wydziela go teren kościelny. Obejście współczesnego kościoła parafialnego położonego w bezpośrednim sąsiedztwie dworu, na wyplantowanym obniżeniu terenu, wgryza się nieco w obszar parku. Na terenie parku dworskiego przeważają drzewa gatunków rodzimych, liściastych. Niewiele jest pozostałości planowanej kompozycji zieleni, historyczne zagospodarowanie bezpośredniego otoczenia dworu przestaje być czytelne, zaciera się przebieg dawnych dróg i dojazdów. Najstarsze drzewa rozlokowane są łukiem w północno-zachodniej, zachodniej i południowo-zachodniej części parku. W południowo – zachodniej części parku, zachowało się ujęcie wody „Marusza”, użytkowane przed wojną przez zespół dworski a w 2 poł. XX wieku jako ujęcie wody dla wsi.

Oprac. Barbara Potera, OT NID Rzeszów, 10.05.2019 r.