XX w. o oryginalnej bryle pałacu w duchu historyzmu, otoczonej parkiem, na terenie którego rosną okazałe drzewa pomnikowe.

Historia

Zespół pałacowo-parkowy w Osowej Sieni Górnej ukształtował się zapewne po 1739 r., kiedy to wieś została podzielona na część górną, środkową i dolną pomiędzy trzech synów Andrzeja Żychlińskiego. Górna część przypadła Andrzejowi Żychlińskiemu (1706-1755), ożenionemu z Julianną Geiler.  Ich młodsza córka Charlotta Constantina poślubiła Karola Władysława von Unruh. Posiadali oni tylko jedną córkę, która w 1779 r. wyszła za mąż za Johanna Balthasara von Schlichting. Po jego śmierci w 1809 r. majątek przejął najmłodszy syn Wilhelm Ferdynand. Z kolei on przekazał dobra córce Emilii Teodorze Eleonorze Franciszce, od 1839 r. von Heydebrand (zm. 1895 r.). Jeszcze za jej życia właścicielką majątku została córka Anna Julia Teresa, żona Eugena Friedricha Heinricha barona von Seherr-Thoss. To on był pomysłodawcą obecnego pałacu, który zastąpił dotychczasowy XVIII-wieczny dwór –  jednokondygnacyjny budynek nakryty dachem naczółkowym. Budowę pałacu ukończono zapewne przed śmiercią barona von Seherr-Thoss w 1904 roku. W 1919 roku wdowa wydzierżawiła majątek wnukowi Lotharowi von Brandenstein, który mieszkał w pałacu do 1945 roku. Jego córka  - Leonia Ossowski (właściwie Jolanthe von Brandenstein) to niemiecka pisarka, która otrzymała honorową odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej” i napisała kilka powieści o Osowej Sieni. Po II wojnie światowej pałac stał się siedzibą dyrekcji Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej, następnie zaadaptowano go na przedszkole. Od 2007 roku jest w rękach prywatnych, obecnie mieści się w nim hotel.

Opis

Pałac wraz z założeniem parkowym położony jest w środkowej części wsi, po wsch. stronie głównej drogi. Rezydencja znajduje się w oddaleniu od drogi, od pd. i w mniejszej części od pn. otoczona parkiem, którego powierzchnia wynosi ok. 3 ha. Park jest częściowo ogrodzony murem. Pałac reprezentuje nurt eklektyczny, odwołujący się do tradycji niemieckiego zamku, czerpiący z form gotyckich i renesansowych, natomiast park ma charakter krajobrazowy w stylu romantycznym. Pałac to obiekt murowany, założony na planie czworoboku, z przybudówkami po zach. i wsch. stronie. Cechuje się bryłą rozczłonkowaną różnego rodzaju przybudówkami, ryzalitami, wykuszami, wystawkami, nakrytymi zróżnicowanymi dachami, w której dominuje pięciokondygnacyjna wieża o strzelistym hełmie. Jej górna kondygnacja została wzniesiona w konstrukcji ryglowej, zaakcentowana na narożnikach smukłymi wieżyczkami. Elewacje są otynkowane, artykułowane detalem architektonicznym w formie gzymsów, opasek okiennych, pilastrów. Zachował się dwutraktowy układ wnętrz z centralnie ulokowaną sienią główną o oryginalnym wystroju architektonicznym z pilastrami o ozdobnych głowicach oraz dekoracji sztukatorskiej z motywami arabeski i putt. Przetrwały także dwubiegowe schody z drewnianą balustrada tralkową, neobarokowy kominek oraz ceramiczna posadzka w geometryczne wzory w pomieszczeniu dawnej kuchni. Historyczny park zachował swój swobodny układ, ale sieć dróg uległa częściowemu zatarciu. Na jego obszarze występuje liczny starodrzew, m. in.: platan klonolistny, lipy drobnolistne, odmiany dębów, buk pospolity, daglezje, jesiony wyniosłe, miłorząb dwuklapowy, magnolie japońskie. Wiek najstarszego drzewostanu można ocenić na ok. 250 lat. Drzewa iglaste występują w mniejszości, są to głównie cisy, jałowce, świerki srebrne, modrzewie. Bogate jest runo parkowe. Przy ogrodzeniu po zachodniej stronie zachowała się lodownia. W środkowej części parku znajdują się pozostałości budowli kamienno-ceglanej, a w pd. - staw parkowy. Na północ od rezydencji rozciąga się obszar komponowanej zieleni, na terenie dawnego podwórza folwarcznego, gdzie występują szlachetne obsadzenia, tak jak śliwa ozdobna, grupa trzech katalp, dęby.

Zabytek dostępny. Możliwość zwiedzania po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

oprac. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 17-11-2017 r.